اسناد مالکیت ایران بر جزایر سه گانه

جزایر سه‌گانه؛ حقایق تاریخی و حقوقی درباره حاکمیت ایران

جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک همواره بخشی از ایران بوده‌اند و ادعای کشورهای دیگر به‌ویژه امارات متحده عربی، بی‌پایه است. حاکمیت ایران بر این جزایر در طول تاریخ بارها و بارها تأیید شده و ریشه‌های عمیق در تاریخ ایران دارند. این ادعاها بیشتر جنبه سیاسی دارند و به واسطه تبلیغات رسانه‌ای کشورهای خارجی تقویت می‌شوند. در ادامه، به بررسی برخی از مهم‌ترین دلایل تاریخی و حقوقی حاکمیت ایران بر این جزایر می‌پردازیم.

دلایل تاریخی حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه

حاکمیت ایران بر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک به دوره‌های باستانی ایران، از جمله دوران هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان برمی‌گردد. در این دوران، ایران با اقتدار بر منطقه خلیج فارس حکومت می‌کرد و کنترل کامل جزایر آن را در دست داشت. این تسلط تاریخی و حاکمیت پیوسته در دوره‌های مختلف موجب شده که جزایر سه‌گانه همواره بخشی از خاک ایران محسوب شوند.

یکی از مهم‌ترین شواهد تاریخی، نقشه‌ها و اسناد متعلق به دوره‌های گذشته است. نقشه‌های قدیمی از جمله نقشه‌ای که توسط لرد کرزن در سال ۱۸۹۲ میلادی ترسیم شده، این جزایر را به عنوان بخشی از قلمرو ایران نشان می‌دهد. همچنین نقشه‌های ادارات مساحی هند و راهنمای دریانوردی فارس نیز تأیید می‌کنند که این جزایر همواره ایرانی بوده‌اند.

تأثیر دخالت‌های انگلیس در جزایر ایرانی

انگلیس در طول سال‌های استعمار خود تلاش کرد تا از موقعیت ژئوپلیتیکی خلیج فارس بهره‌برداری کند. در دوران اشغال جزایر توسط انگلیس، تلاش‌هایی صورت گرفت تا از طریق تصرف غیرقانونی، این جزایر از ایران جدا شود. با این حال، اسناد موجود در آرشیوهای بریتانیا نشان می‌دهد که حتی مشاوران حقوقی انگلیس نیز به حاکمیت ایران بر این جزایر اذعان داشتند. برای مثال، در گزارشی که در سال ۱۹۴۸ میلادی توسط وزارت خارجه انگلیس تهیه شد، سر ای. بکت، مشاور حقوقی انگلیس، تصریح کرد که ایران طی سال‌های ۱۸۸۷ تا ۱۸۸۰ حاکمیت بلامنازع بر جزایر تنب و ابوموسی داشته است.

دلایل حقوقی حاکمیت ایران از منظر حقوق بین‌الملل

حقوق بین‌الملل نیز حاکمیت ایران را بر این جزایر به رسمیت می‌شناسد. بر اساس قوانین بین‌المللی دریاها که توسط سازمان ملل متحد تصویب شده‌اند، هر کشور تا ۱۲ مایل از ساحل خود حق حاکمیت دارد. با توجه به فاصله جزایر سه‌گانه از سواحل ایران و امارات، روشن است که این جزایر در محدوده حاکمیت دریایی ایران قرار می‌گیرند.

در کنوانسیون‌های بین‌المللی که در سال‌های ۱۹۵۸، ۱۹۶۰ و ۱۹۸۲ برگزار شد، عرض دریای سرزمینی کشورها بین ۳ تا ۱۲ مایل تعیین شد. جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک بر اساس این قوانین در محدوده حاکمیت دریایی ایران قرار دارند. به عنوان مثال، فاصله جزیره ابوموسی تا سواحل ایران تنها ۴۳ مایل است، در حالی که فاصله این جزیره تا امارت شارجه (امارات متحده عربی) ۶۴ کیلومتر است.

ادعای بی‌اساس امارات و پاسخ به آن

ادعای امارات متحده عربی درباره حاکمیت بر جزایر سه‌گانه نه‌تنها پایه حقوقی ندارد، بلکه از نظر تاریخی نیز غیرقابل پذیرش است. کشور امارات در دسامبر ۱۹۷۱ تشکیل شد، در حالی که بازپس‌گیری جزایر ایرانی توسط ایران در نوامبر همان سال رخ داد. به‌عبارت‌دیگر، امارات هنوز به‌وجود نیامده بود که ادعای حاکمیت بر این جزایر داشته باشد.

از منظر حقوق بین‌الملل و بر اساس اصل تقدم تصرف، حاکمیت بر جزایر و مناطق باید از طریق اعمال تصرف واقعی اثبات شود. انگلیس در گذشته، به‌عنوان نیروی اشغالگر در این جزایر حضور داشت و نه مالک آن‌ها. پس از خروج انگلیس و قبل از تأسیس امارات، ایران بار دیگر حاکمیت خود را بر این جزایر تثبیت کرد. بنابراین، ادعای امارات از اساس بی‌پایه است و تنها در چارچوب فشارهای سیاسی قابل بررسی است.

نتیجه‌گیری: جزایر سه‌گانه همیشه ایرانی

با توجه به شواهد تاریخی و حقوقی، حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک امری مسلم و غیرقابل انکار است. دلایل تاریخی، نقشه‌های قدیمی، اسناد حقوقی و قوانین بین‌المللی همگی بر این نکته تأکید دارند که این جزایر همواره بخشی از ایران بوده‌اند و هیچ ادعای حقوقی یا تاریخی نمی‌تواند این حقیقت را تغییر دهد. ادعاهای امارات متحده عربی بیشتر جنبه رسانه‌ای و سیاسی دارند و هیچ‌گونه پشتوانه حقوقی یا تاریخی معتبر برای آن‌ها وجود ندارد.

این جزایر به‌عنوان بخشی از خاک ایران باقی خواهند ماند و هرگونه ادعای دیگر از سوی کشورهای همسایه، بی‌اساس است و صرفاً تلاش‌هایی برای تحت فشار قرار دادن ایران در صحنه بین‌المللی به شمار می‌رود.