این کشور از ویرانه اقتصادی قطب نساجی جهان شد

براساس گزارش مجمع جهانی اقتصاد ، بنگلادش به عنوان یک کشور بسیار فقیر و دارای تراکم جمعیت بسیار بالا ظهور پیدا کرد؛ کشوری که وابستگی زیادی به تولید جوت و کشاورزی داشت،، اما همچنان برای تأمین مواد غذایی کافی برای مردم خود ناتوان بود.

بنگلادش در سال ۱۹۷۴ دچار یک قحطی بسیار شدید شد، گویی که این کشور با حمله اتمی روبه‌رو شده بود. پس از آن و طی کمتر از یک دهه، یک کمپین دولتی در بنگلادش برای جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی جواب داد و این کشور مسیری را آغاز کرد تا از اقتصاد مبتنی بر کشاورزی به یک قدرت صنعتی تبدیل شود.

تولیدات نساجی و پوشاک باعث ایجاد جرقه‌ای شد که فقط می‌توان آن را یک بازگشت معجزه‌آسای اقتصادی و اجتماعی برای بنگلادش توصیف کرد که امروزه کشور‌های در حال توسعه سعی در تقلید از آن دارند.

تغییر بنگلادش به سیاست‌های بازارمحور که شامل خصوصی‌سازی صنایع و آزادسازی تجارت می‌شد، افزایش چشمگیر صادرات پوشاک از این کشور را رقم زد. طی ۱۰ سال اخیر، بنگلادش توانسته اقتصاد خود را به رتبه ۳۵ برترین اقتصاد‌های جهان برساند، نرخ فقر خود را به نصف کاهش دهد و میلیون‌ها نفر از مردمش را مشغول به کار کند.

در دهه پیش از همه‌گیری کووید-۱۹، اقتصاد بنگلادش با رشد سالانه ۷ درصدی همراه بود و تولید ناخالص داخلی این کشور نیز به حدود ۲ هزار و ۵۰۰ دلار به ازای هر فرد می‌رسید که در آن زمان بالاتر از هند بود. بنگلادش در سال ۲۰۲۲ میلادی، ۲۰ درصد از کل تی‌شرت‌های نخی صادر شده در جهان را به ارزش ۹ میلیارد دلار تولید کرد.

در حال حاضر ۸۴ درصد از درآمد‌های صادراتی بنگلادش از پوشاک حاصل می‌شود. این اتفاق به دلیل اجرای سیاست صنعتی‌سازی بسیار موفق شامل اجازه واردات بدون عوارض گمرکی ماشین‌آلات صنعت پوشاک در مناطق صادراتی و مذاکره بر سر قرارداد‌های تجاری با ایالات متحده و اروپا بوده است.

این استراتژی که بنگلادش به آن شهرت دارد، منجر به ایجاد یک صنعت پیچیده پوشاک شده که ۴ میلیون نفر را در بیش از ۳ هزار و ۵۰۰ کارخانه استخدام کرده و کالا‌هایی به ارزش ۴۳ میلیارد دلار را به ۱۶۷ کشور صادر می‌کند. این کشور جنوب آسیایی در نهایت قصد دارد تا سال ۲۰۴۱ به جمع کشور‌های پردرآمد وارد شود.