کشتی ایران در لبه پرتگاه!

به گزارش گروه اقتصاد ورزش، در مدیریت ورزش ما رشته کشتی یک استثناست. در سال‌های اخیر «رسول خادم» و «علیرضا دبیر» به عنوان دو قهرمان المپیک بر مسند ریاست فدراسیون نشسته‌اند؛ دو نفر که دکترا دارند و در سیاست نیز کار کرده‌اند اما استخوان خرد کرده آن رشته ورزشی هستند. به همین یک دلیل، توقع از کشتی بسیار بالاتر از بقیه رشته‌هاست. کشتی گل سرسبد ورزش ماست در تمام المپیک‌ها چشم ما برای مدال به کشتی دوخته شده است.

علیرضا دبیر و رسول خادم بهتر از هر کسی می‌دانستند که یک مدال المپیک با ۱۰ مدال جهانی و ۱۰۰ مدال آسیایی قابل مقایسه است. به همین دلیل این دو از لحظه تصدی ریاست فدراسیون تمام برنامه‌ریزی و تلاش خود را برای قهرمانی و مدال در المپیک گذاشتند. بعد از مسابقات جهانی نروژ که همه ایران از رکورد ۷ مدال خوشحال بودند، علیرضا دبیر تنها کسی بود که در خلوت به دوستان نزدیکش می‌گفت که این نتایج مهم نیست مهم المپیک است.

دبیر دوباره کشتی را در رده‌های پایه احیا کرد. لیگ برگزار می‌کند و اسپانسر می‌آورد، به مربیان سازنده و قطب‌های کشتی نگاه ویژه‌ای دارد. ما برای اولین بار در تمام رده‌های سنی در آزاد و فرنگی قهرمان جهان شده‌ایم و این‌ها دستاورد کوچکی نیست. آینده کشتی را بیمه می‌کند اما باز دبیر می‌داند که نتیجه در المپیک یعنی چه! دبیر بهتر از همه می‌داند که کشتی ما مقابل آمریکا و روسیه به بن‌بست عجیبی رسیده و حتی فوق ستاره‌هایمان قادر نیستند کشتی‌گیران آمریکا و روسیه را شکست دهند. دبیر می‌داند که روسیه در المپیک خیلی بیشتر از یک نماینده خواهد داشت. در شش وزن المپیکی تنها ۹۶ کشتی‌گیر اجازه حضور دارند، یعنی هر وزن ۱۶ نفر که لااقل ۸ نفرشان روس خواهند بود!

ما در جهانی ۲۰۲۳ بلگراد مقابل ۵ رقیب روسی ۵ باخت آوردیم و مقابل آمریکا هر دو کشتی را واگذار کردیم. صدای این زنگ خطر را حتی مردم عادی هم شنیدند، آیا دبیر حاضر می‌شود بزرگترین خدمتش به کشتی را انجام دهد؟ اینکه روی رفاقت ۳۰ ساله با سرمربی تیم ملی چشم ببندد و تغییری در جهت منافع کشتی ایجاد کند؟

انتهای پیام/