چرا قمر زحل سیلیس به فضا پرتاب می‌کند؟

به گزارش گروه دانش و فناوری به نقل از ایسنا، قمر یخی زحل موسوم به انسلادوس(Enceladus)، ذرات منجمد سیلیس را به فضا پرتاب می‌کند و دانشمندان سرانجام احتمالا دلیل آن را دریافته‌اند.

دانشمندان مدت‌هاست که می‌دانند قمر انسلادوس سیلیس یخی را به بیرون پرتاب می‌کند که در نهایت به حلقه E زحل راه می‌یابد، اما توضیح خوبی درباره دلیل این اتفاق نداشتند.

اکنون یک مطالعه جدید توسط گروهی در دانشگاه کالیفرنیا لس‌آنجلس(UCLA) ممکن است این راز را برملا کند. تحقیقات آنها نشان می‌دهد که گرمایش کشندی(جزر و مدی) در هسته سنگی قمر انسلادوس جریان‌هایی را ایجاد می‌کند که سیلیس را به سطح می‌راند و به محض رسیدن سیلیس به آنجا، احتمالاً توسط منافذ گرمابی(هیدروترمال) در اعماق دریا به فضا پرتاب می‌شود.

کشف اسرار قمر یخی زحل

قمر انسلادوس یکی از ۸۳ قمر شناخته شده زحل و یک دنیای اقیانوسی است که حجم زیادی از آب مایع در زیر سطح یخی خود پنهان کرده است. یافته‌های جدید که نور جدیدی بر فرآیندهای در حال وقوع در زیر آن سطح یخی می‌تاباند، بر اساس داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط فضاپیمای کاسینی ناسا به دست آمده است که از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۷ به دور زحل می‌چرخید.

سیلیس منجمد از کف دریا در اعماق زیر سطح انسلادوس پدیدار می‌شود. نیروهای جزر و مدی که توسط زحل ایجاد می‌شوند، جریان‌هایی را در این اقیانوس پرآب ایجاد می‌کنند و چرخه‌ای را آغاز می‌کنند که با پرتاب سیلیس یخی به فضا ختم می‌شود.

دی‌اکسید سیلیسیم یا سیلیکا یا سیلیس با فرمول شیمیایی SiO۲ فراوان‌ترین ترکیب اکسیدی موجود در پوسته زمین است. سیلیس در طبیعت به‌ صورت آزاد یا به‌ صورت ترکیب با سایر اکسیدها وجود دارد. خاک رس، آلکالی فلدسپات و سیلیس مهمترین مواد اولیه بدنه سرامیک‌ها هستند.

اشلی شوئنفلد دانشجوی دکترا در UCLA در یک بیانیه مطبوعاتی توضیح داد: تحقیقات ما نشان می‌دهد که این جریان‌ها به اندازه‌ای قوی هستند که می‌توانند مواد را از کف دریا برداشته و به پوسته یخی قمر انسلادوس برسانند و آن را به فضا پرتاب کنند. شکستگی‌های نواری ببری‌شکل که روی پوسته یخی انسلادوس وجود دارد، راه را به اقیانوس زیرسطحی آن باز می‌کنند و می‌توانند به ‌عنوان مجرای مستقیمی برای پرتاب شدن مواد گرفته‌ شده از اعماق اقیانوس زیرسطحی به فضا عمل کنند.

شبیه‌سازی‌ها عملکرد درونی انسلادوس را فاش کرد

محققان به رهبری شوئنفلد برای رسیدن به این یافته‌ها مدلی را برای شبیه‌سازی فرآیندی که در این قمر زحل رخ می‌دهد، توسعه دادند.

امیلی هاوکینز یکی از فارغ التحصیلان دانشگاه UCLA که اکنون استادیار فیزیک در دانشگاه لویولا مریمونت(Loyola Marymount) است، می‌گوید: مدل ما از این ایده که تلاطم همرفتی در اقیانوس به طور موثر مواد مغذی حیاتی را از بستر دریا به پوسته یخی منتقل می‌کند، پشتیبانی می‌کند.

این مطالعه جدید همچنین نقش منافذ گرمابی در انسلادوس را روشن می‌کند و نشان می‌دهد که این دریچه‌ها تأثیری دارند که در تمام مسیر تا حلقه‌های زحل احساس می‌شود.

شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهد که سیلیس احتمالا به سمت حلقه E زحل شناور است، به این معنی که به شکل‌گیری ویژگی خیره کننده این سیاره کمک کرده است.

از آنجایی که دریچه‌های گرمابی نقشی کلیدی در شکل‌گیری حیات بر روی زمین داشته‌اند، این مطالعه جدید شاخص دیگری مبنی بر این است که قمرهای یخی ممکن است کلید یافتن حیات فرازمینی در منظومه شمسی باشند.

انتهای پیام