کشاورزی تهدیدی برای تنوع گیاهی

به گزارش گروه دانش و فناوری به نقل از ایرنا، گروهی از محققان به رهبری مرکز تحقیقات تنوع زیستی یکپارچه آلمان، دانشگاه لایپزیگ، دانشگاه مارتین لوتر هاله – ویتنبرگ و مرکز تحقیقات محیطی هلمولتز نشان داده اند کشاورزی یک اختلال بزرگ برای زیست بوم ها محسوب می شود. احیای زمین‌هایی که قبلا مزارع کشاورزی بوده اند، به حالت اول ممکن است زمان زیادی طول بکشد. با این حال، بدون مداخلات فعال، احیای این زمین ها می تواند زمان بسیار زیادی طول بکشد و اغلب ناقص است.

این مطالعه که در مجله اکولوژی منتشر شده، فرایند بازیابی مزارع های متروکه کشاورزی را در مقیاس های مختلف روشن می‌کند و مداخلاتی را که می‌تواند به بهبود تنوع زیستی کمک کند، نشان می دهد.

استفاده از زمین مانند تبدیل زیستگاه های طبیعی به مزارع کشاورزی مهم ترین عامل نابودی تنوع زیستی در سراسر جهان است. با این حال، ممکن است چنین فرض شود که در صورتی که زمان کافی فراهم شود، حذف اختلالات عمده انسانی، امکان بازیابی تنوع زیستی را فراهم می کند. براساس هدف دوم چارچوب جهانی تنوع زیستی کنوانسیون سازمان ملل در مورد تنوع زیستی (CBD) که اخیراً تصویب شد، دستکم ۳۰ درصد از زمین های تخریب شده، آب های داخلی و زیست بوم های ساحلی و دریایی باید تا سال ۲۰۳۰ تحت احیا و بازسازی موثر قرار گیرند.

برای درک بهتر فرآیند بازیابی در مزارع متروکه کشاورزی، محققان بازیابی تنوع زیستی و ترکیب گونه ها را در ۱۷ مرتع معتدل در مینه سوتا آمریکا اندازه گیری کردند. این مراتع شخم زده شده و برای کشاورزی مورد استفاده قرار گرفتند، اما مزارع مختلفی بین سال های ۱۹۲۷ تا ۲۰۱۵ رها شدند، تا جایگزینی طبیعی و احیای پوشش گیاهی بدنبال آن انجام شود. محققان این زمین های متروکه را با زمین هایی که هرگز شخم زده نشده بودند مقایسه کردند. این زمین های دست نخورده به‌عنوان مرجع زیست بوم های طبیعی درنظر گرفته شدند.

اما لادوکر نویسنده اول این پژوهش گفت: آنچه که می‌خواستیم بدانیم این بود که اگر مراتع به حال خود رها شوند، بازگشت تنوع زیستی آنها با چه سرعتی و در چه حدی انجام خواهد شد. درک این فرآیند می‌تواند شناختی از اینکه چگونه می توان به احیای این زمین ها کمک کرد و این فرایند را تسریع کرد، به ما بدهد.

محققان دریافتند حتی پس از ۸۰ سال، مزارع متروکه در مقایسه با زمین هایی که هرگز شخم زده نشده‌اند، به شرایط اولیه خود بازنگشته اند. تعداد گونه های زیستی مختلف در مزارع قدیمی در مقایسه با زمین های بکر و دست نخورده ۶۵ درصد بود. علاوه بر این، انواع گونه های گیاهی در این زمین ها، با گذشت زمان احیا شدند، اما نه به طور کامل. این زمین ها ابتدا، زیستگاه بسیاری از گونه‌های علف‌های هرز و مقاوم شدند. پس از مدتی، بسیاری از گونه‌های خاص زمین های بکر در آنجا ساکن شدند و با گذشت زمان بیشتر شدند. با این حال، در کل مطالعه، ۶۳ گونه بومی خاص زمین های بکر وجود داشت و مزارع قدیمی بازیابی شده علف‌های هرز بیشتری داشتند.

محققان در این مطالعه تمرکز خود را بر احیای مزارع قدیمی بدون هیچ گونه تلاش فعالی برای کمک به این فرایند، معطوف کردند. با استفاده از این اطلاعات، می توان اقدامات بازیابی را برای کمک به احیای بهتر این زیست بوم ها طراحی کرد.

استن هارپول یکی از نویسندگان این تحقیق می گوید: با نگاه دقیق به بازیابی ترکیب گونه‌های زیستی در مقیاس‌های مختلف، می‌توانیم در مورد اینکه چه گونه‌هایی را می‌توان در این فرایند هدف گذاری کرد و چگونه می‌توان به احیای بهتر این زیست بوم ها کمک کرد، ایده بهتری بدست آوریم. اقدامات خاص بازیابی می‌تواند شامل بذرپاشی یا کاشت گونه‌هایی باشد که می‌دانیم بخشی از ترکیب زمین های در حال احیا نیستند، همراه با مدیریت گونه‌های های بیگانه برای کاهش رقابت با گونه‌های بومی.

انتهای پیام