آیا آب سوز کردن خودرو در ایران علمی و قابل انجام است؟

به گزارش گروه دانش و فناوری اقتصاد ۱۰۰ و به نقل از  گجت نیوز،  امروزه خودروهای بی‌کیفیت داخلی سهم عمده‌ای در تولید آلودگی دارند. تولید محصولات بی‌کیفیت و بدون استاندارد لازم و وجود خودروهای فرسوده، هم آلودگی هوا و هم مصرف سوخت را به‌طور قابل توجهی افزایش داده است. سال ۹۸ بود که قیمت بنزین به یک‌باره سر به فلک کشید و گران شد و در پی این تصمیم دولت، اعتراضاتی هم شکل گرفت.

آب سوز کردن خودرو در ایران شدنی است؟

به‌تازگی یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی به‌نام حسن نوروزی ادعا کرده در کشورمان متخصصی حضور دارد که می‌تواند با هزینه‌ای اندک (در مقابل آلودگی‌های زیست محیطی و کاهش مصرف سوخت) خودروها را آب سوز کند. آیا چنین طرحی شدنی است یا صرفا ادعایی توخالی و تهی برای خودی نشان دادن است؟

استفاده از آب به عنوان رایج‌ترین مایع موجود در کره زمین به‌جای بنزین و دیگر سوخت‌های حیاتی برای خودروها، همواره نقل مجلس متخصصان و دانشمندان بوده است. چند روز پیش در صحن مجلس یکی از نمایندگان ادعایی عجیب و غریب مطرح کرد. به‌اعتقاد او یکی از مهندسان داخلی پتانسیل و توانایی تبدیل خودروهای بنزین سوز به آب سوز را دارد و انجام چنین کاری تنها ده میلیون تومان هزینه خواهد داشت.

اگر چنین طرحی به‌نتیجه برسد، آلودگی هوا به‌طرز قابل توجهی کاهش می‌یابد و از طرف دیگر در مصرف سوخت صرفه‌جویی خواهد شد. حالا کار به جایی رسیده که قرار است این مهندس و متخصص داخلی به کمیسیون صنایع مجلس دعوت شود تا از ایده‌ی او بهره‌برداری صورت بگیرد.

هنوز اطلاعاتی از هویت این متخصص به بیرون درز نکرده، ولی گمان می‌کنیم منظور حسن نوروزی، علاءالدین جاسمی زرگانی است که چند سال پیش ادعا کرد می‌تواند خودروها را آب سوز کند. در واقع جاسمی زرگانی پس از گران شدن بنزین در سال ۹۸ ویدیویی تهیه کرد و در آن طرح خود را شرح داد.

وقتی بنزین‌ها سهمیه‌بندی و قیمت‌ها دو برابر شد، ماجرای آب سوز کردن خودروها مجددا بر سر زبان‌ها افتاد. کار به جایی رسید که رسانه‌های دولتی برای ثبت نام آب سوز کردن خودروهای ملی سایت معرفی کردند. بنا بر آنچه طی آن سال‌ها اعلام شده بود، هزینه پایه برای نصب سیستم آب سوز روی خودرو ۴.۵ میلیون تومان است و همچنین تأکید شده بود این سیستم روی خودروهای خارجی گران‌تر تمام می‌شود.

علاوه بر این، زرگانی مدعی شده بود قرار است در ابتدا خودروها با ۵۰ درصد آب و ۵۰ درصد بنزین کار خود را شروع کنند و در فازهای بعدی میزان آب به ۷۵ درصد و سپس ۱۰۰ درصد برسد. حتی تصور خودروهای آب سوز هم جذاب است، چه برسد به این‌که واقعاً عملیاتی شود. این روش اگر به‌ادعای صاحب طرح جواب دهد می‌تواند هم در صنعت خودروسازی و هم در سایر صنایع، انقلاب و تحولی عظیم به پا کند.

البته گفتیم که سال ۹۸ آغاز ماجرای آب سوز کردن خودروها نبود؛ بلکه در سال ۹۵ بود که استارت کار خورد. سال ۱۳۹۵ بود که جاسمی زرگانی ادعا کرد سیستمی ساخته که اگر روی خودرو نصب شود دیگر نیازی به بنزین نیست. در آن زمان رسانه‌های ملی و خود صداوسیما گزارش‌های پراکنده از زرگانی تهیه کرد و او را به‌عنوان مبدع خودروی آب سوز معرفی نمود.

ویدیویی هم در فضای مجازی دست به دست می‌شود که نشان می‌دهد جاسمی در باک خودروی پژو ۴۰۵ خود مقداری آب می‌ریزد و سپس همان آب را می‌خورد تا به بینندگان اطمینان دهد مایعی که در دستانش قرار دارد بنزین نیست. ادعای جنجال‌برانگیز دیگر جاسمی که دکترای انرژی نیز دارد، این است که سیستم او نه‌تنها با آب شرب بلکه با آب شور دریا و پسماند هم کار خواهد کرد.

یکی از مزایای طرح وی، عدم نیاز به اعمال تغییرات در پیشرانه خودرو بود. زرگانی گفته بود تا به امروز از ۲۶ کشور جهان دعوتنامه دارد، ولی به هیچ‌یک از آنها پاسخ مثبت نداده و تمایل دارد طرح نوین خود را در کشورش به‌ثبت برساند. وی به رسانه‌ها گفته بود:

به‌دلیل اتفاقی که برای اختراع قبلی من افتاد، اختراع خود را در کشور ثبت و تولید نکرده‌ام و به‌دنبال گرفتن پتنت‌های بین‌المللی هستم تا اختراعم از ارزش بالاتری برخوردار باشد.

همان‌طور که می‌دانیم خودروسازان طی سالیان اخیر تلاش زیادی برای تولید محصولاتی کرده‌اند که نیاز به سوخت‌های سنتی نداشته باشند و در همین راستا خودروهای پلاگین هیبریدی و الکتریکی وارد صنعت خودرو شده‌اند. کمپانی‌های غول بازار خودروی جهانی سرمایه‌گذاری‌های هنگفتی برای تحقق اهداف خود می‌کنند تا هم محیط زیست حفظ شود و هم نیاز به سوخت‌های غیر قابل تجدید کاهش یابد.

با نگاهی به علم شیمی متوجه خواهیم شد که آب از دو عنصر اکسیژن و هیدروژن تشکیل شده است. آب به هیچ‌وجه نمی‌سوزد و تنها هیدروژن است که قابلیت اشتعال خواهد داشت؛ ولی متاسفانه وقتی در تشکیل آب مشارکت می‌کند انرژی سوختنی خود را از دست می‌دهد و آزاد می‌کند.

این امکان وجود دارد که عناصر اکسیژن و هیدروژن آب را تجزیه کنیم، ولی برای انجام چنین کاری هم انرژی زیادی مصرف خواهد شد و هم هزینه زیادی باید پرداخت. بنابراین اجرای این طرح صرفه اقتصادی ندارد و همان‌قدر که قرار است انرژی تولید شود، باید انرژی صرف کنیم. بنا بر ادعای زرگانی، سامانه‌ای که اختراع کرده اصلا به هیدروژن احتیاجی ندارد و این یعنی کافی است شلنگ آب را داخل باک خودرو بگیرید و پس از پر شدن استارت زده و حرکت کنید.

مدعیان طرح آبسوز کردن چه کسانی بوده‌اند؟

مطمئنا اولین فردی که ادعا کرد می‌تواند خودروهای آب سوز تحویل دهد، جاسمی زرگانی نبوده و پیش‌تر افرادی مدعی دستیابی به این فناوری شده‌اند. همچنین در سایر کشورها این طرح مدعیانی داشته است. اغلب کسانی که پای طرح آب سوز کردن خودروها را وسط کشیده‌اند، نیمه‌ی راه، آن را رها کرده یا در پایان متوجه شده‌ایم کلاهبرداری بوده است.

نخستین بار در سال ۱۹۳۵ میلادی بود که چارلز گرت خودروی آبسوز خود را به نمایش گذاشت، ولی طولی نکشید که همه چیز منتفی شد. چندین سال بعد شخص دیگری به نام دانیل دینگل در ۱۹۶۹ میلادی ادعا کرد از آب به عنوان سوخت خودرو استفاده می‌کند. کار به جایی کشید که دینگل با شرکت پلاستیک‌سازی فورموسا وارد مذاکره و شراکت شد تا طرح خود را به‌تولید برساند. نتیجه این طرح، ۲۰ سال حبس برای دینگل به‌دلیل کلاهبرداری به‌همراه داشت.

در دهه ۸۰ میلادی هم آقای استنلی میر مدعی شد توانسته با پیل سوختی، بخار آب را به عناصر اکسیژن و هیدروژن تجزیه کند و با ترکیب مجدد آنها انرژی مورد نیاز برای خودرو را تأمین کند. در ۱۹۹۶ بود که وی به اتهام کلاهبرداری محکوم شد و سپس درگذشت و برخی افراد معتقدند مرگ وی مشکوک بوده است.

یکی از شرکت‌های معروف در سال ۲۰۰۲ اعلام کرد موفق به ساخت دستگاهی شده که می‌تواند انرژی آب را جدا کرده و مجددا هیدروژن و اکسیژن را با یکدیگر ترکیب کند. در سال ۲۰۰۳ موسس این کمپانی ادعا کرد دستگاه خود را ارتقا داده و بدین ترتیب توانست حدود ۲.۵ میلیون دلار از سرمایه‌گذاران پول دریافت کند. هیچ‌گاه خبری از این دستگاه آب سوز کردن خودرو نشد و سپس دادگاه نیوجرسی پاتریک کلی را محکوم به‌سرقت و کلاهبرداری و پرداخت غرامت کرد.

اواخر ۲۰۱۱ و اوایل ۲۰۱۲ هم فرد دیگری به نام غلام سرور که پزشک پاکستانی بود مدعی شد خودرویی اختراع کرده که می‌تواند با آب کار کند. به‌گفته سرور، سوخت خودروی وی ۶۰ درصد آب و ۴۰ درصد گازوئیل یا بنزین است و تأکید کرده بود به‌زودی به صد درصد آبسوز کردن خواهد رسید.

مورد بعدی در سال ۲۰۰۸ میلادی رخ داد. بنا بر اعلام رسانه‌های سریلانکایی، شخصی به‌اسم تاشارا پریامال ادیریسینگ توانسته با خودروی آب سوز خود حدود ۳۰۰ کیلومتر براند. مدتی بعد مشخص شد که وی با الکترولیز، هیدروژن و اکسیژن را تجزیه کرده و سپس آنها را درون موتور سوزانده است.

آخرین مورد از مدعیان طرح آب سوز کردن خودرو در سال ۲۰۱۲ و توسط فردی به‌نام آقا وقار احمد بود. وی معتقد بود با الکترولیز و تجزیه هیدروژن و اکسیژن می‌تواند خودروی آب سوز تولید کند؛ ولی محققان پاکستانی صحبت‌های او را بی‌پایه و اساس خواندند.