امروز در فضا: ونرا- ۱۱ روی زهره فرود آمد

برنامه ونرا

ونرا نام مجموعه‌ کاوشگرهای فضایی بود که اتحاد جماهیر شوروی در سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۴ برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به سیاره زهره به فضا پرتاب کرد.

۱۶ کاوشگر به‌سوی این سیاره پرتاب شدند که از بین آن‌ها دو کاوشگر اول حتی نتوانستند از سطح زمین خارج شوند. ونرای هفتم، اولین کاوشگر از این سری بود که برای فرودی نرم طراحی شد و ونرای چهارم نیز توانست اولین تصاویر و اطلاعات را به دانشمندان روسی مخابره کند.

با توجه به شرایط و سطح شدیداً ناهموار زهره، تمام این سطح‌نشین‌ها تنها برای دقایق یا حداکثر ساعاتی دوام می‌آوردند. ابزارها در هر مأموریت‌ ونرا متفاوت بودند، اما همه آن‌ها شامل دوربین‌ها و تجهیزات تجزیه و تحلیل جوی و خاک می‌شدند.
برنامه ونرا چند دستاورد بزرگ در زمینه کاوش در فضا ایجاد کرد و در‌واقع از اولین دستگاه‌های ساخت انسانی بود که وارد جو سیاره دیگری شد.

ونرا- ۱۱

ونرا- ۱۱ تنها پنج روز قبل از ونرا- ۱۲ به فضا پرتاب شد. فرود آن حدود یک ساعت طول کشید تا موفق شد در ساعت ۲۲:۳۰ شب، فرودی نرم روی سطح زهره داشته باشد.

تمبر اختصاصی اتحاد جماهیر شوروی به مأموریت‌ اکتشاف فضایی ونرا- ۱۱ و ونرا- ۱۲

ونرا- ۱۱ تقریباً پنج تن وزن داشت و توسط راکت قدرتمند پروتون از مدار خارج شد. این کاوشگر برای انجام عملیات روی سطح غیر‌معمول زهره، دارای یک محفظه کروی بود که از ابزارهای الکترونیک در برابر فشار و گرمای جو محافظت می‌کرد.

ونرا- ۱۱ نیز به‌گونه‌ای طراحی شده بود که حداقل سی دقیقه روی سطح کار کند. ابزارهای آن برای مطالعه جو، دمای سیاره و همچنین ترکیب شیمیایی خاک طراحی شده‌ بود. سطح‌نشین شامل دستگاهی به نام گروزا بود که رعد و برق در زهره را تشخیص می‌داد.

اگرچه ونرا- ۱۱ دارای دوربین بود، اما نتوانست تصویری از زهره تهیه کند که علت آن باز نشدن پوشش لنزش بود.

دستاوردهای ونرا علاوه بر تأیید وجود رعد و برق‌ها، شامل شناسایی کربن مونوکسید در ارتفاعات پایین می‌شد. دو کاوشگر ونرا- ۱۱ و ۱۲ همچنین لیستی از اطلاعات ۸۵ انفجار گاما منتشر کردند. در ابتدا تصور می‌شد این انفجارها منشأ کهکشانی داشته باشد، اما داده‌ها نشان داد که انرژی آزاد‌شده‌ تنها می‌تواند متعلق به یک رویداد انفجاری معمولی باشد.