امید دانشمندان به رصدخانه لایگو برای شناسایی فضاپیماهای موجودات فضایی

آن‌ها مقاله خود را بر روی سِرور وبگاه آرکایو (یک بایگانی برای نسخه پیش‌چاپ نوشتارهای علمی با امکان دسترسی برخط) بارگذاری کرده‌اند.

در چند دهه گذشته، اخترفیزیکدانان و طرفداران ادبیات علمی‌تخیلی از ناتوانی بشر در تشخیص حضور حیات در هر نقطه از جهان به غیر از سیاره زمین، روزبه‌روز ناامیدتر شده‌اند. دانشمندان این‌گونه استدلال کرده‌اند که میلیاردها سیاره در مناطق سکونت‌پذیر در اطراف کیهان یافت شده‌اند و حیات در یک مکان یعنی روی زمین وجود دارد؛ پس باید در مکان‌های دیگر نیز وجود داشته باشد.

مشکلی که اکنون از آن به‌عنوان پارادوکس فِرمی (the Fermi paradox) یاد می‌شود این است که دانشمندان هنوز حتی کوچک‌ترین شواهدی برای حیات در مکان‌هایی غیر از زمین پیدا نکرده‌اند. پارادوکس فِرمی تضادی آشکار میان نبود مدرک و تخمین‌های احتمالاتی بالا برای وجود تمدن‌های فرازمینی است. دانشمندان برجسته می‌خواهند راه‌هایی جدید و عجیب‌تر برای جست‌وجوی حیات بیازمایند.

محققان در این مقاله خاطرنشان می‌کنند که علم به حدی پیشرفت کرده است که می‌توان امواج گرانشی را با استفاده از فناوری‌هایی مانند لایگو شناسایی کرد. آن‌ها احتمال می‌دهند که آن دسته از موجودات فضایی که هدایت فضاپیماها را بر عهده دارند، امواج گرانشی را بر جای بگذارند که بتوان آن‌ها را روی زمین با استفاده از فناوری لایگو شناسایی کرد.

محققان معتقدند چنین فضاپیمایی باید واقعاً بزرگ باشد (شاید به اندازه سیاره مشتری) تا امواج گرانشی آن‌قدر قوی باشند که به زمین برسد؛ همچنین باید خیلی سریع حرکت کند. براساس محاسبات محققان، چنین فضاپیمایی باید تقریباً یک دهم سرعت نور حرکت کند و باید به طور منطقی به زمین نزدیک باشد؛ مثلاً حدود ۳۲۶ هزار سال نوری از زمین فاصله داشته باشد. آن‌ها خاطرنشان می‌کنند که در چنین شرایطی، لایگو می‌تواند امواج گرانشی تولیدشده را تشخیص دهد.​