این دسته از بازنشستگان نقره داغ شدند

ارزش پاداش فرهنگیان بازنشسته سال ۱۴۰۲ به نصف کاهش یافته است و این افت چشمگیر، سوالی بزرگ را به همراه دارد: چه کسی مسئول جبران این کاهش است؟

پرده اول: مهرماه ۱۴۰۲

هنگامی که حکم بازنشستگی را دریافت کرد، یک معلم بازنشسته با احساسی ترکیبی از شادی و دلتنگی مواجه شد. ۳۰ سال از اولین روز تدریسش می‌گذشت و حالا به پایان این مسیر رسیده بود. به فکر پاداش زحمات سی ساله‌اش بود که می‌توانست راهگشای آرزوهایی باشد: عمل همسرش، خرید جهیزیه برای دخترش یا ماشینی برای پسرش تا به مسافرکشی مشغول شود. او تصمیم گرفت برای ارزیابی دقیق‌تر ارزش پاداشش، قیمت سکه را چک کند. قیمت یک سکه امامی ۲۵ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان بود.

پرده دوم: دی ماه ۱۴۰۳

اما در حالی که به سال ۱۴۰۳ وارد می‌شویم، خبری از پاداش نمی‌شود. حتی پس از گذشت ماه‌ها، تجمعات آرام فرهنگیان بازنشسته به دنبال واریز پاداش‌های معوقه برگزار می‌شود. سرانجام در مهرماه ۱۴۰۳، ۴۰ درصد از مبلغ پاداش واریز می‌شود، اما هنوز خبری از مابقی مبلغ نیست. سخنگوی وزارت آموزش و پرورش به امید واریز کامل مبلغ تا پایان پاییز صحبت می‌کند، اما همچنان هیچ‌گونه اقدام مؤثری صورت نمی‌گیرد. این در حالی است که در دیگر دستگاه‌ها پاداش بازنشستگان پرداخت شده و فقط فرهنگیان از این کسری بودجه رنج می‌برند. آیا این نوع برخورد تبعیض‌آمیز، روحیه جامعه فرهنگی را تضعیف نمی‌کند و تاثیری منفی بر آینده‌سازان کشور نخواهد گذاشت؟

پرده سوم: دی ماه ۱۴۰۳

در این میان، قیمت سکه به ۵۷ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان رسیده است و ارزش پاداش بازنشستگان دقیقا نصف شده است. حالا دیگر نه می‌توان عمل همسر را انجام داد و نه برای خرید جهیزیه یا ماشین، بودجه کافی وجود دارد. پرسش باقی‌مانده این است: چه کسی پاسخگوی این افت ارزش پاداش فرهنگیان بازنشسته خواهد بود؟