دولت درد مستاجران را دوا می‌کند؟

توسعه پایدار یا تراکم‌سازی بی‌رویه؟

این کارشناس معتقد است که با توجه به وسعت جغرافیایی ایران، تراکم‌سازی‌های افراطی نه تنها ضرورت ندارد، بلکه می‌تواند به مشکلات زیست‌محیطی و اجتماعی دامن بزند. به‌جای تمرکز صرف بر ساخت برج‌های بلندمرتبه، باید به سمت ایجاد شهرهای کوچک و متوازن با امکانات جامع و خانه‌های تک‌طبقه حرکت کنیم. این مدل نه تنها با اقلیم و فرهنگ ایران هم‌خوانی بیشتری دارد، بلکه می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و کاهش آسیب‌های ناشی از زندگی در محیط‌های شهری پر تراکم کمک کند.

مسکن و تأثیر آن بر اقتصاد ملی

این تحلیلگر اشاره می‌کند که یارانه‌های پنهان و آشکار، بخش عمده‌ای از بودجه دولت را به خود اختصاص داده است. افزایش خودمالکیتی و کاهش وابستگی به یارانه‌ها می‌تواند فشار مالی دولت را کاهش دهد. او پیشنهاد می‌کند که دولت با ایجاد قراردادهای سه‌جانبه میان خود، متقاضیان و سازندگان، فرآیند ساخت مسکن را سریع‌تر و با کیفیت‌تر پیش برده و از این طریق، علاوه بر حل بحران مسکن، بهبود وضعیت اقتصادی کشور را تسریع کند. توسعه ساخت صنعتی مسکن نیز به گفته او می‌تواند هزینه‌ها را کاهش داده و رضایت عمومی را افزایش دهد.

نیاز به رویکردی ملی برای مدیریت بحران مسکن

این کارشناس از مجلس خواسته است که با تمرکز بر منافع ملی و نه اهداف کوتاه‌مدت و منطقه‌ای، نظارت مؤثرتری بر عملکرد دولت داشته باشد. حل بحران مسکن، به‌گفته او، تنها با برنامه‌ریزی یکپارچه و نگاه ملی ممکن است.

راهکارهای پیشنهادی برای عبور از بحران مسکن:

واگذاری زمین به مردم : این اقدام هزینه‌های ساخت را کاهش داده و امکان خودمالکیتی را افزایش می‌دهد.

احیای بافت‌های فرسوده : استفاده بهینه از زمین‌های شهری کم‌استفاده می‌تواند به رفع مشکلات مسکن کمک کند.

تشویق سرمایه‌گذاری خصوصی : حمایت از بخش خصوصی در تولید مسکن به افزایش عرضه و کاهش قیمت‌ها می‌انجامد.

طراحی هماهنگ با فرهنگ و اقلیم : ساخت مسکن متناسب با نیازهای واقعی مردم و شرایط اقلیمی ایران می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

این تحلیلگر نتیجه‌گیری می‌کند که افزایش تیراژ ساخت مسکن با مدیریت بهینه منابع نه‌تنها بحران مسکن را حل خواهد کرد، بلکه شرایط اقتصادی و معیشتی کشور را به طور کلی بهبود خواهد بخشید.