انگیزه‌ها و موانع هند در مسیر حذف انرژی‌های فسیلی چیست؟

به گزارش گروه اقتصاد کلان و انرژی اقتصاد100 به نقل از اکونومیست، سوال مهم این است که چگونه اقتصادهای نوظهور که 67 درصد از انتشار دی اکسید کربن ناشی از مصرف و تولید انرژی را در سال گذشته به خود اختصاص داده اند، می توانند به سوی رویکردی پاک تر حرکت کنند. آنها یک سوم انرژی اولیه خود را از زغال سنگ می گیرند و باید خواسته‌های شهروندان فقیری را که برق ارزان در اختیار ندارند برآورده سازند.

چین یک الگو را ارائه می دهد، که صنعت انرژی آن به سوی انرژی های تجدیدپذیر در حال تغییر است. با این حال، چین همچنان برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای بسیار کند پیش می رود. اکنون یک مدل جایگزین دیگر، اقتصاد بزرگ آسیایی یعنی هند است. اگر چه مسیر این کشور دارای ایرادات آشکاری است، اما امیدواری ایجاد می کند که بتواند گذار سبز را با موفقیت سپری کند.

در دهه گذشته هند شاهد افزایش 50 برابری ظرفیت انرژی خورشیدی بوده است. در سال 2021، انرژی‌های تجدیدپذیر 5 درصد از مصرف انرژی اولیه آن را تشکیل می‌داد. شرکت‌های خصوصی برنامه‌هایی برای سرمایه‌گذاری 200 میلیارد دلاری در سال‌های آتی دارند، از تاسیسات تولید گرفته تا نیروگاه‌های هیدروژن سبز. دولت می خواهد ظرفیت تولید سوخت غیرفسیلی را تا سال 2030، سه برابر کند.

در پشت این تحولات محرکاتی دخیل هستند. یک مورد، ویژگی‌های اساسی این کشور است: هند غرق در آفتاب است و یکی از ارزان‌ترین منابع خورشیدی در جهان را دارد، و هزینه چرخه عمر نیروگاه‌های جدید کمتر از نیروگاه‌های زغال‌سنگ است. نخست وزیر نارندرا مودی، انرژی پاک را کاتالیزوری برای رونق صنعتی مبتنی بر برق ارزان، باتری و خودروهای برقی می داند که ممکن است زنجیره تامین تولید را از چین دور کند. برق پاک به کاهش هزینه واردات سوخت های فسیلی کمک می کند و با کاهش آلودگی، جان میلیون ها نفر را نجات خواهد داد.

محرک بعدی  این است که شرکت های بزرگ محلی در هند در حال گسترش سرمایه خود هستند. در حالی که پیش‌تر نسبت به چنین سرمایه‌گذاری‌هایی محتاط بودند، این شرکت‌ها اکنون فکر می‌کنند که اطمینان، قدرت مالی و تخصص لازم را دارند تا رو به جلو حرکت کنند. یکی از شاخص های رونق این است که برخی از سرمایه‌گذاران و شرکت‌ها در مورد پروژه‌های بلندمدت زغال‌سنگ بی‌علاقه می‌شوند، زیرا انرژی تجدیدپذیر ارزان‌قیمت منجر به کاهش استفاده از انرژی زغال‌سنگ می‌شود. بین سال‌های 2010 تا 2022، عرضه بیش از 600 گیگاوات انرژی زغال‌سنگ در هند (تقریبا سه برابر ظرفیت نیروگاه‌های زغال‌سنگ نصب‌شده آن) به حالت تعلیق درآمده یا کنار گذاشته شده است.

با این حال، با وجود تمام موفقیت‌ها، مسیر هند با موانع متعددی روبرو است. یکی از این موانع تامین مالی است. کارشناسان بر این باورند که تا سال 2030 بیش از 500 میلیارد دلار سرمایه گذاری در انرژی پاک، خطوط انتقال، باتری های در مقیاس شبکه و کیت های مربوطه لازم خواهد بود. این حداقل دو برابر بیشتر از برنامه های سرمایه گذاری فعلی شرکت های بزرگ است، بنابراین هند باید منابع جدید سرمایه را در زمانی که نرخ بهره در حال افزایش است جذب کند.

بزرگترین مانع به سیاست‌های دولت مربوط می شود که باید به اندازه کافی قابل پیش بینی باشد تا اطمینان سرمایه گذاران را فراهم کند. همچنین دولت باید چالش‌ها را پیش‌بینی و از وقوع آنها جلوگیری کند؛ برای مثال، طراحی مجدد شبکه‌های برق برای مقابله با افزایش ادواری مصرف برق. مقامات هند درک خوبی از آنچه باید انجام دهند دارند اما آنها با مقاومت لابی صنعت زغال سنگ که بودجه های هنگفتی را در اختیار دارند و میلیون ها نفر را استخدام می کند، مواجه خواهند شد. شرکت دولتی NTPC، به تازگی کارخانه زغال سنگ جدید خود را برای یک دوره فعالیت 6 ساله راه‌اندازی کرده است. همچنین یک نهاد مشورتی دولتی خواستار افزایش ظرفیت زغال سنگ شده است.

رونق انرژی سبز در هند آزمونی برای سنجیدن توانایی بخش خصوصی در مدیریت منابع، و همچنین توانایی دولت برای غلبه بر منافع شخصی است.

پایان پیام