کاپیتان پرسپولیس از دنیای فوتبال خداحافظی کرد/طعم قهرمانی تلخ شد

حمیدعلی‌عسگری در پیام خداحافظی‌اش نوشت: دوست داشتنی های زندگی همیشه واژه ی تلخی بوده، مخصوصاًزمانی که امیدی به بازگشتش نباشه.

از کودکی در کوچه و خیابون دنبال توپ بودم. فوتبال باعث میشد که احساس قدرت کنم. قدرتی که حالِ دل یه بچه رو همیشه خوب می‌کرد سختی های زیادی کشیدم .نا ملایماتِ زیادی دیدم ، ولی تا چشم به هم زدم دیدم تو سن ۲۰ سالگی سابقه بازی در تمام رده های ملی از نونهالان تا بزرگ سالان را دارم.

به خودم اومدم دیدم تو‌سن ۲۲ سالگی با شماره ۷ِعلی آقا پروین( پرسپولیس ) وسط ورزشگاه آزادی ، بازوبند کاپیتانی پر طرفدار ترین تیم آسیا رو به بازوم بستم (عکس مربوط به همان بازی)، افتخاری که بعید می‌دونم نصیب کسی شده باشه؛ جوانی و بی تجربگی ،کم لطفی هاو زندگیِ تا حدودی غیر حرفه ای و شاید احساس اشباع شدن واهی باعث شد که سرعت پیشرفت و انگیزه برای بالاتر رفتن در من کم رنگ بشه

این  مساله همراه شد با فشار زیادِ اون سالهای فوتبال روی منی که ۲۲ سال داشتم و سابقه  ۶ ساله حضور در پرسپولیس روی دوش من ِ جوون سنگینی میکرد ... سعی کردم خودم رو رو پا نگه دارم ،ولی ... بعد از فوت هادی نوروزی ، کسی که حکم برادر بزرگم رو داشت کمرم شکست و دیگه نتونستم قامت راست کنم ... در واقع خداحافظی واقعی من از فوتبال همون روزها بود... در سن ۲۴ سالگی، بعد از ۸ سال سابقه در باشگاه پرسپولیس و گرفتن ۳ جام و تجربه کاپیتانی در سن ۲۲ سالگی که دلچسب ترین افتخار و خاطره فوتبالی من بود.

بگذریم...این پست و رو گذاشتم،که هم یک سری حرف‌های نگفته را گفته باشم وهم مطلبی بماند به یادگار که چه روزی من به شکل رسمی‌از ورزشی که هم کارم بود ،هم عشقم بود و بیست و اندی‌سال هر روز درگیرش بودم خداحافظی کردم (در جایگاه بازیکن).

فوتبال بازی کردن برای من تمام شد و راهی بسیار سخت تر و طولانی تر پیش رو دارم که به یاری خدا امیدوارم که بتوانم تجربیاتی که در این راه پر پیچ و خم به بهای سوزاندن استعداد و جوانیم در این ورزش بدست اورده ام ،رو به جوانان سرزمینم منتقل کنم .