دورهمی ملی‌پوشان در تهران !

به گزارش گروه اقتصاد ورزش، تیم ملی فوتبال ایران سوم فروردین با روسیه بازی خواهد کرد. شرایط کلی روسیه طوری است که هیچ نیازی به توضیح و تفسیر بیشتر ندارد. این کشور در پی حمله نظامی به خاک اوکراین به نوعی در انزوای بین‌المللی قرار دارد؛ آنچه تبعاتش شامل فوتبال هم شده است. تیم ملی روسیه با نظر فیفا و یوفا از مرحله انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ کنار گذاشته شد و کمتر کشوری حاضر به رویارویی با این تیم است. کار به جایی رسیده که به صورت کاملا جدی از احتمال پیوستن روسیه به فوتبال آسیا سخن گفته می‌شود. جالب است بدانید تیم ملی این کشور در یک سال گذشته تنها سه بازی دوستانه برابر تیم‌های قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان داشته است که تازه در همان‌ها هم نتایج جالبی به دست نیاورده. این تیم با چنین شرایطی به تهران سفر می‌کند و روشن است که مسابقه مورد نظر، از دیدگاه تاکتیکی سود چندانی برای فوتبال کشورمان نخواهد داشت. ابهامات فنی مسابقه آن‌قدر زیاد است که برخی عقیده دارند شاید در مسیر برگزاری این دیدار، مسائل سیاسی بر نکات فوتبالی رجحان داده شده است.

تشکیل تیم کنیا بعد از ۵۰۰ روز

بازی دوستانه دوم تیم ملی که روز هشتم فروردین برابر کنیا برگزار خواهد شد، از این هم عجیب‌تر است. کنیا در رده ۱۰۱ رنکینگ فیفا قرار دارد و بین تیم‌های آفریقایی هم بیست‌ودوم است. هدایت این تیم را انگین فیرات بر عهده دارد؛ کسی که پیش‌تر در تیم ملی ایران سابقه دستیاری علی دایی را داشته و البته در مقطعی هم سرمربی سپاهان بوده است. فقط بخشی از سخنان فیرات در مورد بازی دوستانه با ایران را بخوانید تا ببینید چه مسابقه باکیفیتی (!) انتظار تیم ملی را می‌کشد: «ما مشتاقانه منتظریم تا بازیکنان‌مان را ببینیم. بیشتر از ۵۰۰ روز است که همدیگر را ملاقات نکرده‌ایم، بنابراین این اردو برای دور هم جمع شدن و یادگیری دوباره با هم بازی کردن است. ایران یک تیم در کلاس جهانی است و در رتبه اول آسیا قرار دارد. بازی با یک حریف سرسخت فرصتی است تا بازیکنان‌مان را با فوتبال سطح بالا آشنا کنیم و تفاوت بین جایی که هستیم و جایی که می‌خواهیم باشیم را بدانیم.» این بندگان خدا قرار است بعد از ۵۰۰ روز دور هم جمع شوند و از رهگذر بازی با ایران، تیمی با استانداردهای جهانی را از نزدیک ببینند. چه توضیح بیشتری لازم است واقعا؟ یک نفر کامنت گذاشته بود: «مصاحبه فیرات مثل اینهایی است که شب عید دنبال سالن خالی می‌گردند تا با رفقا فوتبال بازی کنند!»

به خاطر همین دوبازی...؟

حالا پرسش مهم این است که این دو مسابقه دوستانه قرار است از نظر فنی چه آورده‌ای برای فوتبال ایران داشته باشد؟ مزایای این مسابقات چیست که به خاطرش سرمربی تیم ملی را وسط فصل از تیم باشگاهی‌اش جدا کردید و به پست جدید بردید؟ اگر به هر دلیلی فکر می‌کردید یا اصرار داشتید که این بازی‌ها خوب است و باید برگزار شود، خب یک سرمربی موقت برای تیم ملی در نظر می‌گرفتید تا سر فرصت بگردید و یک کادرفنی مجرب و بین‌المللی پیدا کنید. این جملات آن‌قدر واضح و بدیهی است که پشت هم آوردن‌شان برای «قلم» سخت به نظر می‌رسد؛ درست مثل اینکه یک ساعت بخواهیم در مورد روشنایی روز یا تاریکی شب مطلب بنویسیم. بگذارید بگذریم...

انتهای پیام/