چرا اسپانسرهای ورزشی تمایل به همکاری ندارند؟

به گزارش گروه اقتصاد ورزش اقتصاد ۱۰۰، یکی از متداول‌ترین راه‌های درآمدزایی و پوشش‌دهی هزینه‌ها توسط باشگاه‌های ورزشی توجه ویژه به اسپانسرینگ و حمایت از محصولات ورزشی داخلی است.

باشگاه‌های ورزشی با جذب اسپانسرهای مالی موقعیت‌های تبلیغاتی خود را به تاجران بزرگ ارایه می‌دهند و در عوض منابع لازم را برای ‌تأمین هزینه‌های خود فراهم می‌کنند.

هزینه‌های اصلی و تجهیزاتی باشگاه‌ها بر عهده‌ی حامیان مالی‌ است، البته در برخی موارد روش معامله‌ی حامی و باشگاه متفاوت و توافقی است.

به فرض برخی اسپانسرها متعهد به ساخت یک استادیوم‌ برای باشگاه مورد نظر می‌شوند یا برخی دیگر تجهیزات و امکانات ورزشی و رفاهی به باشگاه ارایه می‌دهند و در این بین هم شرکت‌های سرمایه‌گذار با تبلیغات ایجاد شده از سودهای هنگفتی بهره‌مند می‌شوند.

در ایران نیز با حرفه‌ای شدن لیگ‌ها و تورنمنت‌های ملی به مسئله‌ی حامیان مالی در ورزش ایران کمی جدی‌تر نگاه شد و شرکت‌ها، تجار و صنایع بزرگ به این درک رسیدند که با سرمایه‌گذاری در ورزش کشور می‌توان از موقعیت‌های تجاری پرسودی بهره برد اما در این بین خلأهای قانونی موجود به ویژه ضعف قانون کپی‌رایت در کشور منجر شده است که همکاری بین حامیان مالی و باشگاه‌های ورزشی چندان سودآور نباشد و یا اصلا تمایلی به همکاری وجود نداشته باشد چرا که وقتی قوانین حمایتی و قاعده‌های حقوقی در کشور حکم‌فرما نیست، تولیدکننده می‌داند پیراهنی را که به سفارش یک باشگاه ورزشی تولید می‌کند، در آینده می‌توان با قیمت‌ها و کیفیت‌های بسیار نازل‌تر در تولیدی‌های متعدد پیدا کرد، بنابراین عملا انگیزه‌ای برای تولید و همکاری باقی نمی‌ماند.

به نظر می‌رسد علاوه بر ایجاد زمینه‌ی شهرت و فروش بیشتر محصولات ورزشی داخلی توسط حامیان مالی، سازمان‌های ورزشی نیز باید با ایجاد فرصت‌های به روز و خلاقانه در ورزش به رشد برندهای ورزشی داخلی کمک کرده و با تعامل جامعه علمی و بدنه‌ی اجرایی ورزش و به کارگیری تجربه و دانش در مدیریت ورزش کشور شرایط بهبود اقتصاد در این حوزه را فراهم کنند.