صنعت لوازم خانگی و سهمی که می‌تواند در صادرات از کشورهای منطقه بگیرد

به گزارش گروه لوازم خانگی، در مورد مزایای صنایع لوازم‌خانگی باید گفت مزایایی همچنین دسترسی به مواد اولیه پتروشیمی، فولاد و مس، انرژی نسبتاً ارزان، دستمزد نسبتا پایین، نرخ سوخت و حمل و نقل مناسب وجود دارد.به علاوه اینکه به لحاظ جغرافیایی کشور و همسایگان، موقعیت خوبی برای صادرات داریم.

به عبارت دیگر ما با یک بازار منطقه‌ای ۴۰۰ میلیون نفری و بیش از ۳۵ میلیارد دلاری مواجه هستیم که شامل کشورهای ترکیه، روسیه، عراق، پاکستان، افغانستان، سی آی اس و شمال آفریقا است و باید از این بازار سهم بگیریم و برای افزایش سهم خود باید موضوع را به صورت استراتژیک ببینیم.

به این منظور باید همه اجزای حاکمیت با یک برنامه منسجم و دراز مدت برای صادرات لوازم خانگی برنامه ریزی و اقدام کنند. در این میان یک سری مشکلات پیش پای صادرات صنایع لوازم خانگی وجود دارد.

 مشکلات درون بنگاهی در صادرات لوازم خانگی ایران

هم‌اکنون برخی از بنگاه ها در کشورهای دیگر خطوط مونتاژ راه‌اندازی کرده‌اند و قطعات  به صورت سی کی دی و اس کی دی به مقصد منتقل و مونتاژ می شود.

بنابراین واحدهای ما مرحله بلوغ را طی می کنند که این فرآیند برای برخی سریعتر و برای برخی دیگر به آهستگی صورت می گیرد.

سرعت گذراندن این فرآیند به چابکی بنگاه تولیدی بستگی دارد کارخانه که نتواند صادرات را انجام دهد در دراز مدت صادرات انجام دهد در دراز مدت محکوم به فنا خواهد بود.

بنگاه های اقتصادی باید مراحل تحقیق و توسعه و نوآوری را طی کرده و همچنین پارامتر های مدیریتی، کیفیتی و کمی را پاس کنند. علاوه بر این باید سهم بخش تحقیق و توسعه از سرمایه‌گذاری کل بنگاه را مناسب کنیم و مهارتهای مدیران در مذاکرات و شیوه های تجارت خارجی را افزایش دهیم.

 تکانه های بیرونی در صادرات لوازم خانگی

مشکلات و تکانه های بیرونی و همچنین مشکلات کلان اقتصادی پیرامون صنایع وجود دارد که خارج از اراده بنگاه است که از جمله آنها عدم ثبات نرخ ارز، مشکلات گمرکی و عدم تبادل مالی قابل اشاره است.تغییرات نرخ ارز به تیع خود تغییرات قیمت مواد اولیه را رقم می‌زند. قیمت محصولاتی همچون مس، فولاد و پتروشیمی برداساس نرخ روز دلار محاسبه می شود.

وقتی نرخ ارز ثبات نداشته باشد قیمت مواد اولیه نیز مدام تغییر می کند و مشکلاتی را برای تامین نقدینگی واحد ها ایجاد می کند.اما نکته مهم تر این است که در این وضعیت واحد تولیدی قادر نخواهد بود قراردادهای بلند مدت صادراتی منعقد کند.زیرا مکانیزم بازار صادراتی مثل بازار داخلی نیست که بر اساس قیمت روز عمل کند. 

به عبارت دیگر، قرارداد برای تعداد مشخصی از محصولات و همچنین یک بازه زمانی مشخص تعیین می شود.در چنین شرایطی اگر قیمت ارز، مواد اولیه و به تبع آن میزان عرضه مشخص نباشد، تولیدکننده حتی برای حفظ اعتبار خود و کشورش زیر بار تعهدات صادراتی نمی رود.

انتهای پیام/