این برند بی نظیر دنیای ساعت را به چالش کشید

سری ساعت امگا سی مستر (omega seamaster) که در سال ۱۹۴۸، مصادف با صدمین سالگرد امگا، به بازار عرضه شد، قدیمی ترین سری ساعت مچی در مجموعه‌ی کنونی ساعت های امگا است. سی مستر که با الگوگیری از ساعت مچی‌های ارتش بریتانیا در زمان جنگ جهانی دوم ساخته شده است.

ابتدا به این قصد ساخته شد که ساعتی بادوام ولی زیبا باشد برای افراد فعالی که ساعتی برای «شهر، دریا و روستا» می‌خواستند.

ساعت‌ مچی‌های اولیه، در هر دو نسخه‌ی استاندارد و زمان‌سنج‌دار، به کوک اتوماتیک مجهز شده بودند؛ نسخه‌های زمان‌سنج دار این ساعت در سطح جهانی به دوام، دقت، و اطمینان‌پذیری شناخته می‌شدند.

رکوردهایی که امگا سی مستر کسب کرده است

نخستین رکورد غواصی در آب با ساعت‌ مچی‌های سی مستر در سال ۱۹۵۵، با پرش گوردون مک‌لین به عمق ۵/۶۲ متر در استرالیا کسب شد.

راز موفقیت این ساعت مچی‌ها استفاده از درزبند‌های حلقه‌چنبری بود، در آن زمان، ساعت‌ مچی‌های ضد آب اغلب با درزبند‌های سربی یا شلاکی ساخته می‌شدند و این درزبند‌ها به تغییرات دما حساس بودند. ولی ساعت مچی‌های سی مستر با نوعی درزبند لاستیکی ساخته می‌شدند که در زمان جنگ‌جهانی دوم اطمینان‌پذیری خود را در زیردریایی‌ها ثابت کرده بودند.

حتی آزمایشگاه تحقیقات ساعت سوییس به صورت داوطلبانه ساعت مچی‌های امگا سی مستر را آزمودند. آن‌ها ۵۰ ساعت را در عمق شبیه‌سازی شده‌ی ۶۰ متر قرار دادند.

بعد از تغییر دما از ۴۰°- سانتی‌گراد به ۵۰° سانتی‌گراد، در ساعت‌‌ها هیچ نشانی از نفوظ آب دیده نمی‌شد.

مهندسین ساخت ساعت امگا به قدری از امگا سی مستر مطمئن بودند که در سال ۱۹۵۶، یک ساعت‌ مچی سی مستر را به بدنه‌ی یک هواپیمای داگلاس دی سی 61 وصل کردند و این هواپیما مسیر قطبی را به اقیانوس اطلس شمالی طی کرد.

سال بعد با رونمایی از سی مستر۳۰۰ عرضه‌ی سری «پرو» 2 ساعت های مچی امگا آغاز شد.

البته پیش از آن نیز امگا در دنیای ساعت های مچی غواصی نام جدیدی نبود. ایو لو پرو 3، پدر غواصی نوین، از ساعت امگا مدل «مرین»4 ساخت سال ۱۹۳۲ در بسیاری از غواصی‌هایش استفاده کرده است.

چارلز ویلیام بی بی 5، جهانگرد آمریکایی، یک ساعت مچی امگا «مرین» را در سال ۱۹۳۶ به عمق ۱۴ متر برد، او مقاوت این ساعت را در چنین محیطی یک «پیشرفت حقیقی در علم ساعت سازی» خواند.

این نقطه‌ی عطفی برای این سری ساعت مچی بود که از آن موقع ساعت اطمینان‌پذیری برای غواصی شناخته می‌شود.

سی مستر ۳۰۰، در طول سالیان، انتخاب بسیاری از معروف‌ترین غواص‌ها و جهانگردان بوده است. در تابستان سال ۱۹۶۳، گروه ژاک – ایو کاستو 6 در آزمایش‌های «پریکانتینت ۲» 7 که در دریای سرخ انجام می‌شد از ساعت سی مستر ۳۰۰ استفاده کرد تا ثابت کند که غواص‌ها می‌توانند در نواحی آبی که از گاز اشباع شده‌اند، برای مدت طولانی و بدون آثار مخرب زندگی کنند.

همچنین، ساعت‌ مچی سی مستر ۳۰۰، در سراسر دنیا ساعت مورد علاقه‌ی غواص‌های نظامی، از جمله سرویس دریایی ویژه برتینا 8 شد.

افزایش روزافزون عمقی که غواص‌ها در آن کار می‌کردند منجر به ساخت ساعت مچی معروف سی مستر۶۰۰ «Ploprof» (در واقع PLOngeur PROFessional یا «غواص حرفه‌ای») شد، که در سال ۱۹۷۰، پس از چهار سال تحقیق و آزمایش شدید، به بازار عرضه شد.

این ساعت مچی به راحتی نیاز‌های غواص‌های حرفه‌ای را برطرف می‌کرد.

کامکس 9، یک شرکت تحقیق و پژوهش زیرآبی فرانسوی، در اواخر دهه‌ی ۶۰ میلادی، و در سپتامبر سال ۱۹۷۰، برای آزمایش‌های غواصی، از ساعت های سی مستر ۶۰۰ استفاده‌ی فراوان کرد. غواص‌های آزمایش «ژانوس ۲»10 از این ساعت استفاده کردند.

طی این آزمایش، غواص‌ها به مدت هشت روز، روزی چهار ساعت را در آب گذراندند، و رکورد جدید اکتشاف زیردریایی در عمق ۲۵۳ متر را در خلیج آژاکسیو فرانسه به ثبت رساندند.

بعدها، غواص‌های گروه کاستو هنگام چند آزمایش، که هدف آن‌ها بررسی تاثیر کارکردن در عمق ۵۰۰ متری بر روی غواصان بود، از این ساعت در کناره‌های ساحل مارسی استفاده کردند.

در چند آزمایش ته‌نشینی، مشخص شد که سی مستر ۶۰۰ حتی می‌تواند تا عمق شبیه‌سازی شده‌ی ۱۳۷۰ متر هم کار کند، که در این عمق کریستال ضخیم ۴ میلی‌متری با عقربه‌ی ثانیه‌شمار تماس پیدا می‌کند، و ساعت را متوقف می‌کند.

«برادر بزرگ‌تر» سی مستر ۶۰۰، سی مستر ۱۰۰۰، در سال ۱۹۷۱ عرضه شد. سی مستر ۱۰۰۰ در کنار سی مستر ۶۰۰ تولید و آزمایش شد، و هر دو را غواص‌های یکسان آزمودند. نقطه اوج پژوهش‌های اولیه‌ای که با سی مستر ۱۰۰۰ انجام می‌شدند بی‌شک غواصی در زیردریایی «بیوِر شماره ۴»11 بود، این زیردریایی مطعلق به IUC (پیمانکاران بین‌المللی زیر‌آبی) بود.

در این آزمایش، ساعت مچی سی مستر ۱۰۰۰ به دست مکانیکی زیردریایی متصل شده بود تا تاثیر عمق ۱۰۰۰ متر بر روی کریستال ساعت سنجیده شود.

کلیه‌ی آموخته‌های این آزمایش‌ها برای ساخت تمامی ساعت های سری «پرو» استفاده شدند و نقش بسزایی در تبدیل کردن سی مستر به یکی از ساعت های مورد علاقه‌ی غواصان داشتند.

به همین دلیل، ساعت های امگا در ماموریت فاره که سازمان تحقیقات اقیانوسی فرانسه آن را در ۲۵ ژوئیه سال ۱۹۸۸ سازماندهی کرده بود نیز استفاده شدند.

در این ماموریت زیردریاپیمای ناتیل به عمق ۴۴۰۰ متر رسید و اولین بخش از یک سامانه‌ی لرزه‌نگاری را در آنجا نصب کرد.

 رکوردهایی که سی مستر در دهه‌ی ۸۰ میلادی کسب کرد در آب‌های کم عمق‌تری بود، ولی این رکوردها در شرایطی کسب شد که به همان اندازه چالش‌برانگیز بود. در سال ۱۹۸۱، ژاک مایول 12، غواص فرانسوی، با سی مستر ۱۲۰ که تازه عرضه شده بود، رکورد جدیدی در غواصی آزاد کسب کرد.

او توانست در کناره‌های ساحل جزیره‌ی البا در ایتالیا به عمق ۱۰۱ متر برسد. در دهه‌ی ۹۰ میلادی، یک غواص فرانسوی دیگر، رولند اسپکر13، با ساعت های مچی امگا دو رکورد غواصی جدید به ثبت رساند. او در سال ۱۹۹۳ موفق شد بدون استفاده از لوازم تنفس زیرآب، در دریاچه‌ی نوشاتل، به عمق ۸۰ متر برسد.

 علاوه بر کسب رکوردهای تاریخی، سری سی مستر در تحقیقات امگا برای پیدایش مواد و راهکار‌های ساخت بدنه‌ی بهتر برای ساعت نیز به‌کار گرفته شده‌اند. این تحقیقات شامل مواد تایتانیوم در دهه‌ی ۶۰ میلادی، تنگستن و رسوب‌دهی فیزیکی بخار در اوایل دهه‌ی ۷۰ میلادی، سرامیک در اواخر دهه‌ی ۷۰ میلادی، و کربن آهنگری شده در دهه‌ی ۸۰ میلادی می‌شود؛ بسیاری از این طرح‌ها و مواد نایاب حتی به خط تولید نیز رسیدند.

سری «پرو» و «دْرِس» 14 سی مستر که درواقع می‌توان آن‌ها را یک سری دانست، بیش از نیم قرن مکمل یکدیگر بوده‌اند و ساعت امگا سی مستر را میان ساعت هایی قرار داده‌اند که معروف ترین اشراف، غواص‌ها، جویندگان گنج، و حتی چند جاسوس از آن استفاده کرده‌اند.