طرح های ۳۰۰ ساله جواهرات آمریکایی در موزه هنری متروپولیتن

در این نمایشگاه جواهرات آمریکایی در حال حاضر در موزه هنری متروپلیتن در معرض نمایش گذاشته شده اند. ابداعات و طرح های ۳۰۰ ساله جواهرات آمریکایی تا ماه آپریل سال ۲۰۲۰ نمایش داده می شود. در ابتدا گفته شده است که این نمایشگاه در محدوده زمانی خود بسیار گسترده است اما یک موضوع آمریکایی و واحد بارها و بارها به جذب و تفسیر مجدد برمی گردد. انگشترهایی از نوع آمریکایی بار دیگر خود را اثبات کرد. قدم زدن از میان این نمایش به فرد این امکان را می‌دهد که وسعت و عمقی که جواهرات آمریکایی دارند را درک کند. موزه دار نمایشگاه به نام Beth Carver Wees و Ruth Bigelow Wriston موزه دار هنرهای تزئینی آمریکایی در متروپلیتن، این نمایشگاه را به پنج بخش تقسیم کرده است: سفر احساسی، صنعت آمریکایی، درخشش Fin de Siècle، طبیعت و تاریخ الهام بخش و در نهایت خلاقیت و نوآوری. این نمایشگاه در یک فضای باز در خارج از مرکز R. Luce قرار دارد.

در بخش موزه جواهرات ۱۶ قسمت وجود دارد که رقابت کنندگان برای فضا و جلب توجه رقابت می کردند و تعدادی از موزه داران بسیاری از صداهای متفاوتشان را بر روی اینکه جواهرات چه هستند و اینکه عملکردشان در جامعه در سراسر زمان ها و فرهنگ های مختلف چگونه است قرار دادند. در جواهرات از نوع آمریکایی به نظر می‌رسد که موزه هنری متروپولیتن با کوچک ماندن و متمرکز شدن اصلاح شده است. صنعت جواهرات آمریکایی یک نمایشگاه بسیار بزرگی محسوب می‌شود، اما سطح تمرکز آن یک موضوع خاص و عمیق را فراهم می کند که بسیار مورد استقبال قرار گرفته است. یک بازدید کننده می تواند به گالری وارد شود و به این درک برسد که سراسر قرن های آمریکا که جواهرات ساخته شده اند انگیزه های فراوانی وجود داشته که بر طرح ها و ابداعات تاثیر زیادی گذاشته است.

این نمایشگاه به صورت زمانی سازماندهی شده است و جواهرات اولیه موجود در این نمایش به لحاظ موضوعی، احساسی می باشد. تصاویر مینیاتوری ژنرال جورج واشنگتن بر روی انگشتر ها، جواهرات مرجانی محافظت کننده برای کودکان و جواهرات مرجانی با موهای بافته شده که در قالب انگشتر و سنجاق سینه ترکیب شده است وجود دارد. یکی از جواهرات اولیه آمریکایی گوشواره هایی از نوع Coach cover از بخش صنعت آمریکایی می باشد. آنها گوشواره هایی آویزان از جنس الماس از سالهای ۱۸۸۲ تا ۱۸۸۵ میلادی می باشند که دارای یک طلای دایره شکل میناکاری شده است که بر روی الماس چسبانده شده تا جواهر را کمی درخشان تر کند تا چشم را اذیت نکند.

Louis Comfort Tiffany همانند بسیاری از جواهرسازان هنری و تزیینی معاصر خود مانند Marie Zimmermann و Marcus&Co و Florence Koehler به خوبی دیده شده است. آثار برجسته ای از قرن بیستم نیز در نیویورک وجود دارند مانند دستبند از جنس عاج ساخته شده توسط Fulco Di Verdura و به تازگی هم یک دستبندی با شکل گورخر میناکاری شده که توسط دیوید وب طراحی و ساخته شده است. ما از دیدن کار های هنری اسمیت که یک جواهرساز هنری آفریقای-آمریکایی است و آثار او در اواسط قرن به طور برجسته پس از آثار الکساندر کالدر نمایش داده شده است لذت بردیم.

یکی دیگر از مالکیت های جدید این برند از Daniel Brush گرفته شده است و در زمان رونق جواهرات توسط این موزه به دست آمد. تقریباً همانند دستبند دیوید وب که از شکل گورخر است به نظر می‌رسد که زمانی که به عنوان جواهرات جدید به موزه آورده می‌شوند کمی مشکل ساز شود. موزه متروپولیتن که قطعاً موزه دارانی دارد که در آن سرمایه گذاری کردند و درباره جواهرات آگاهی دارند، توانایی‌هایشان در جمع آوری اشیا و جواهرات که قبل از جنگ جهانی اول ساخته شده است توانایی محدودی دارند. هم دستبند گورخر مانند دیوید وب و گردنبند Daniel Brush باید توسط دپارتمان مدرن و معاصر به دست آورده شود. این بخش دپارتمانی است که تنها به طور گسترده چشم به نقاشی و مجسمه سازی دارد. بیایید امیدوار باشیم که بخش اعظم جواهرات آمریکایی در قرن بیستم و بیست و یکم که می تواند توسط این موزه به دست آورده شود بتواند از طریق این بخش تحت فشار قرار گیرد یا اینکه موزه متروپولیتن یک روز بتواند استثنایی را برای جمع آوری جواهرات پیدا کند. برای دیگر مالکیتها شرم آور خواهد بود که صرفاً از این امر کناره‌گیری کنند زیرا موزه داران در دپارتمان معاصر و مدرن تعاریف خود را از هنر مدرن که شامل جواهرات بی نظیر و دیگر هنرهای تزئینی است گسترش نداده اند.

روی هم رفته جواهرات آمریکایی یکی دیگر از نمایشگاه هایی با محوریت جواهرات است که با صمیمیت ردپای صنعت جواهرات را دنبال می کند. امیدوارم این بدان معنا باشد که موزه هنر متروپولیتن جایگاه محکمی در نمایشگاه هایی با محوریت جواهرات در میان عموم پیداکند. وسعت دپارتمان ها در سراسر موزه ممکن است به زودی شاهد دیگر جواهرات در معرض عموم را که در ویترین های فرو رفته در دیوار موزه ها است باشد. حتی ممکن است تا آنجا پیش برود که امیدوار باشیم این روند بتواند نهایتاً امتیازی به موزه هنری متروپولیتن بدهد که در یک دپارتمان موزه و گالری سرمایه‌گذاری کند و به طور اختصاصی به بخش جواهرات تقسیم شود. همانند موزه هنرهای برتر در بوستون که تنها موزه آمریکا با یک گالری و سرپرستی به هنرهای جواهرات اختصاص داده شده است.