«خودرو و خیابان» دغدغه مدیران شهری است یا «انسان و پیاده رو»

به گزارش گروه مدیریت شهری اقتصاد 100،  تمام طرح‌های تفصیلی مدیریت شهری بر اساس شبکه سواره طراحی می‌شود و این سیاست‌ها همگی به جای انسان ‌محور بودن خودرو محور هستند.

باید قبول کرد هر شهری که شبکه پیاده و حمل و نقل سبک آن بیشتر است آن شهر موفق‌تر است و سطح کیفی زندگی شهروندانش به لحاظ روحی و جسمی در مرتبه بالایی قرار دارد.

پیاده روهای نا امن

بدون اغراق در کمتر جایی از تهران شما می‌توانید با امنیت کامل در پیاده رو راه بروید و توسط موتوسوران و دست فروشان و کاسبان محلی و ... راهی امن و راحت برای تردد داشته باشید. همین‌هاست که شهرهای ما را در قیاس با شهرهای دیگر جهان در مرتبه پایینی قرار می‌دهد.

اینکه نمی توانید اندکی با کودک خود با آرامش در امتداد خیابان راه بروید هرچند در ظاهر به عادتی برای تردد شهری بدل شده است اما در باطن روح شما را در بند نگرانی فرو خواهد برد.

اینکه خطوط شبکه پیاده در تهران وجود ندارد شاید به دلیل این باشد که  تمام طرح‌های تفصیلی مدیریت شهری بر اساس شبکه سواره طراحی می‌شود و این سیاست‌ها همگی به جای انسان ‌محور بودن خودرو محور هستند.

پیاده روهای قدیمی

هنوز  متولیان شهرسازی در تهیه طرح‌های بالادستی به شبکه رفت و آمد بر پایه پیاده رو نپرداخته اند. در شهرهایی قدیمی مانند دزفول که این شبکه ‌پیاده وجود دارد آن هم در بخش تاریخی‌ شهر شکل گرفته است.

چرا که شهرهای قدیمی از همان ابتدای تاریخ شکل گیریشان برای چنین شبکه ای از رفت و آمد طراحی شده اند. در حالی که در طراحی شهرهای امروزی در ایران کمتر فضایی برای این تردد پیاده شهروندان می‌توانید بیابید.

شاید توجه به حقوق شهروندان در تردد پیاده در کنار آن پرداختن و توجه به سایر فضاهای عمومی مورد نیاز برای حرکت آزام و مطمئن شهروندان نشاندهنده چرخش مورد انتظار به سمت این فضاها در نگاه مدیران شهری باشد تا شهر در قلمرو انسان باشد نه خودرو.

انتهای پیام/