ایران تا سال ۱۴۲۰ کشتی با پیشران هسته‌ای می‌سازد

به گزارش گروه حمل و نقل اقتصاد ۱۰۰، نمایندگان مجلس شورای اسلامی طرحی با عنوان توسعه بهره‌برداری صلح‌آمیز از فناوری هسته‌ای را تهیه و تدوین کرده‌اند که در بخشی از آن برنامه ساخت کشتی با پیشران هسته‌ای تا سال ۱۴۲۰ آمده است.

در این طرح تأکید شده که دولت می‌تواند از طریق سازمان انرژی اتمی و وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جهت ایجاد پیشرفت‌های هسته‌ای برای کشتی‌ها و زیردریایی‌ها اقدام و عملیات حداقل یک فروند کشتی با پیشران هسته‌ای را تا سال ۱۴۲۰ اجرائی نماید.

پیشران هسته‌ای چیست؟

پیشران (driving force) در واقع بخش محرک یک موتور است که بسته به محل استفاده یا سوختی که مصرف می‌کند دسته‌بندی می‌شود. پیشران‌های هسته‌ای همان طور که از نامشان پیداست از سوخت‌های هسته‌ای غنی شده استفاده می‌کنند که امروزه در میان شناورهای سطحی و زیرسطحی نظامی و غیرنظامی دریایی کشورهای پیشرفته (شامل نفتکش ها و کشتی‌های اقیانوس‌پیمای تجاری) دیده می‌شود.

آیا پیشران اتمی برای شناورها به صرفه است؟

امروزه تقریباً همه کشتی‌های باربری و نفتکش دنیا از سوخت‌های فسیلی استفاده می‌کنند. کشتی‌های نفتکش به طور معمول بین ۱۵ تا ۲۵ سال و کشتی‌های باربری نیز دستکم ۲۰ سال عمر می‌کنند. هر چند سوخت‌های فسیلی برای کشتی‌ها به دلیل اینکه از ساده‌ترین مشتقات نفت خام هستند بسیار ارزان تمام می‌شوند اما استفاده از این نوع سوخت‌های فسیلی باعث تولید میزان بسیار زیادی سولفور در سال می‌شود. هر کشتی باربری بزرگ در سال پنج هزار تن سولفور تولید می‌کند که معادل میزان ایجاد شده از این ماده توسط پنجاه میلیون دستگاه خودرو است.

همچنین در دنیا کشتی غیرنظامی غول‌پیکری وجود دارند که از پیشرانه اتمی بجای فسیلی استفاده می‌کنند، میزان انرژی آزاد شده از هر کیلوگرم سوخت هسته‌ای با اورانیوم ۳٪ غنی شده، تقریباً ۲۶۰ برابر همین مقدار سوخت فسیلی است.

چالش مطرح

آنچه باعث شده تا کنون پیشرانه‌هایی با سوخت فسیلی یکه‌تاز باشند مسائلی غیر از حساب‌وکتاب‌های مستقیم است. در واقع مسائل ایمنی در پیشرانه‌های اتمی بسیار چالش‌برانگیز هستند به طوری که یکی از مشکلات پیش روی کشتی‌های کاربر این پیشران، مسائل بیمه‌ای و ارقام بالای آن است. از این‌رو بیشتر سازندگان بزرگ کشتی‌های تجاری، چندان تمایلی به صرف هزینه برای توسعه راکتورهایی که شرایط استفاده غیرنظامی را برآورده کند نداشتند.

تجربه‌های استفاده از پیشرانه هسته‌ای در تجارت

کشتی باربری و مسافربری NS Savannah با میزان جابجایی ۲۱۸۰۰ تن و طول ۱۸۱٫۶۶ متر از یک راکتور ۷۴ مگاوات برخوردار بوده و به سرعت حدود ۳۹ تا ۴۴٫۴ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. این کشتی آمریکایی از ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۲ در خدمت بوده است و سازندگان آن بیشتر اثبات فناوری را مد نظر داشته‌اند تا ارزش‌افزوده اقتصادی.

کشتی باربری آلمانی Otto Hahn با جابجایی ۲۵۷۹۰ تن دارای یک راکتور ۳۸ مگاوات بوده و بیشینه سرعت ۲۹ کیلومتر بر ساعت را ثبت نمود. این شناور ۱۶۴٫۳ متری از ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۹ با پیشرانه اتمی در حال سرویس‌دهی بوده و حدوداً هر چهار سال سوخت‌گیری می‌کرده است.

انتهای پیام/