خاطرات گرانت استونر؛ خبرنگاری که با ناتوانی جسمی خود کنترلر Xbox 360 را در دست گرفت

به گزارش گروه دانش و فناوری به نقل ازسخت افزارمگ ،زمانی که بازی‌های رایانه‌ای فاقد دسترسی مناسب برای همه افراد باشد، یک احساس بی‌اعتمادی و خیانت برای افراد معلول محسوب می‌شود. چگونه استودیوهای بازی‌سازی می‌توانند از افراد ناتوان و معلول انتظار داشته باشند که این نوآوری‌ها و پیروزی‌ها را جشن بگیرند، در حالی که نمی‌توانند بازی‌های آن‌ها را تجربه کنند؟

این مقاله بخشی از تجربه‌های یک فرد ناتوان و معلول است که پیش از دسترسی همگانی معلولان به انجام بازی‌های رایانه‌ای، او تنها از طریق یک چوب بستنی توانایی کنترل دسته ایکس باکس 360 را داشت. این فرد معلول در 29 مارس متولد شده است. او اکنون 29 سال سن دارد و اعلام می‌کند بازی‌های متعددی را روی پلتفرم‌های مختلف انجام داده است. او اظهار می‌کند اولین پلتفرمی که در آن بازی کرده است، پلتفرم دستی Game Boy Advanced بوده است. ما در ادامه مقاله در مورد تجربه‌های بیشتر «گرانت استونر» از صنعت بازی‌های رایانه‌ای می‌پردازیم. پس با ما همراه باشید.

«گرنت استونر»، ژورنالیست معلول خبرگزاری IGN می‌گوید در دوران کودکی با مشکل ناتوانی آتروفی عضلانی نخاعی درجه دو روبرو بوده است. اما عضلات دست و انگشتان او به قدری قوی بوده که بتواند کنترل کنسول را در دست بگیرد. «استونر» رابطه معلولیت با بازی‌های رایانه‌ای را رابطه‌ای «سیاه و سفید» توصیف می‌کند. «گرنت» می‌گوید برخی از اوقات برادرم در انجام بازی‌ها به من کمک می‌کرد. او حتی به علت موانع موجود در دستانش، تنها می‌توانست به فروشگاه محلی خود برای خرید بازی مراجعه کند.

بیماری «استونر» به تدریج پیشرفت و زمان کافی برای تحقیق پیرامون بازی‌های جدید را پیدا نمی‌کرد. محدودیت‌های «استونر» در زمان عرضه کنسول Xbox360 و Xbox Live بیشتر شد. او در آن زمان با گروه Nacht Der Untoten آشنا می‌شود. آن‌ها در کنار هم بازی Call of Duty: World At War را تجربه می‌کردند. «استونر» به سختی می‌توانست کنترلر Xbox360 را در دست بگیرد. پدهای کنترلر باعث می‌شد نتواند تریگرهای LT و RT را فشار دهد و دکمه‌های RS و LS را به خوبی بچرخاند. او پیش از اینکه در مورد معلولیت خود به دوستانش بگوید، بهانه‌های مختلفی برای آن‌ها می‌آورد. «استونر» حتی مدتی به دروغ‌های خود باور می‌کرد اما قصد نداشت وضعیت سلامتی‌اش را به عنوان محصول ناتوانی‌ خود بپذیرد.

تا پیش از اینکه منوهای گسترده‌ای برای دسترسی آسان افراد ناتوان فراهم شود، «گرانت استونر» با کمک یک چوب بستنی موفق شد بر کنترل Xbox360 مسلط شود. این اتفاق منجر شد کنسول نسل هفتمی مایکروسافت به بهترین تجربه گیمینگ «استونر» تبدیل شود. با پیشرفت وضعیت بیماری «استونر»، او دیگر توانایی انجام بازی‌های شوتر اول‌شخص مانند Call of Duty را نداشت. اما او یک مکان تازه برای تجربه بازی‌های اکشن پیدا کرد. کنترل کیبورد و موس رایانه برای «استونر» بسیار راحت‌تر از کنترلر پلتفرم‌ها بود. او به تدریج به آن‌ها عادت کرد و توانست بازی‌های مهمی را روی رایانه شخصی خود انجام دهد. البته «استونر» در زمان عرضه بازی The Last of Us Part II به دنبال تجربه یک عنوان دیگر روی پلتفرم گیمینگ بود، اتفاقی که برای او بسیار سخت تلقی می‌شود.

سال 2020 سال بزرگ و مهمی برای جامعه افراد ناتوان محسوب می‌شود. بازی The Last of Us Part II از قابلیت‌هایی برخوردار بود که امکان تجربه بازی را برای افراد ناتوان، ناشنوا و نابینا را فراهم می‌کرد. TLOU 2 به یکی از معدود بازی‌های AAA تبدیل شد که در آن افراد نابینا/کم بینا می‌توانستند از ابتدا تا انتها بدون کمک بینایی، داستان «الی» را تجربه کنند. این بازی همچنین شرایط روزنامه‌نگاری مرتبط با افراد ناتوان را فراهم کرد.

«استونر» در آن مقطع زمانی ویرایشگر وب‌سایت Can I Play That بوده است. این وب‌سایت اخبار و مقالاتی پیرامون دیدگاه افراد ناتوان از بازی‌های رایانه‌ای را به اشتراک می‌گذارد. تیم تحریریه Can I Play That ویدیوها، گزارش‌ها و تصاویر مختلفی از ویژگی‌های بازی TLOU2 منتشر کرد. آن‌ها می‌خواستند اهمیت «ناتی داگ» به افراد ناتوان را بزرگ جلوه دهند. با وجود کلی نکات مثبت در بازی TLOU2، عدم وجود کنترلر ویژه پلی استیشن برای افراد معلول باعث شد که قابل‌دسترس‌ترین بازی آن سال از نظر فیزیکی برای «استونر» غیرممکن باشد.

با اینکه «استونر» توانایی انجام بازی بزرگ کنسول «پلی استیشن 4» (PlayStation 4) را از دست داد اما TLOU 2 را به عنوان نقطه عطفی برای جامعه افراد ناتوان می‌داند. این بازی مسیر دسترسی آن‌ها به سایر عناوین AAA را فراهم کرد. روز عرضه بازی TLOU 2، روز پیروزی جامعه معلولان بود. «گرانت استونر» با گفتن این عبارات مقاله را به پایان می‌رساند:

من تنها کودکی بودم که در مدرسه و خانه از ناتوانی جسمی برخوردار بودم. ناتوانی تنها چیزی بود که من از آن آگاهی داشتم. همانطور که جایگاه خود را در این صنعت پیدا کردم، یاد گرفتم که هر موفقیتی را برای جامعه بازی‌های معلولان تحسین کنم، حتی اگر نتوانم از آن لذت ببرم. ناتوانی‌ها، مانند بازی‌ها، برای همه افراد منحصر به فرد است. داستان‌هایی که در عناوینی مانند TLOU 2 بیان می‌شوند، استعاره‌های خارق‌العاده‌ای برای درس‌های مهم زندگی ارائه می‌کنند. برای من، دنباله تحسین‌برانگیز استودیو Naughty Dog به من یادآوری کرد که یک پیروزی می‌تواند به نشانه موفقیت برای همه تلقی شود.

انتهای پیام