ChatGPT برخلاف شبکه‌های اجتماعی، در برابر قانون انتشار محتوا مصون نمی‌ماند

پرالت با اشاره به «مدل‌های زبان بزرگ» (LLM) که ChatGPT و بسیاری از برنامه‌های هوش مصنوعی مشابه از آن بهره می‌برند، توضیح داد که: «دادگاه‌ها احتمالاً متوجه خواهند شد که ChatGPT و سایر LLMها، ارائه‌دهندگان محتوا هستند.» او با اشاره به بخش 230 از عنوان 47 قانون ایالات متحده که در سال 1996 توسط کنگره تصویب شد، پیش بینی کرد:

«درنتیجه شرکت‌هایی که از این ابزارهای هوش مصنوعی مولد استفاده می‌کنند، مانند OpenAI، مایکروسافت و گوگل، در مواردی که به محتوای تولیدشده توسط هوش مصنوعی مربوط می‌شود، نمی‌توانند از بخش 230 استفاده کنند.»

بخش 230 تاکنون توسط متا و سایر شرکت‌های فناوری به عنوان یک سپر مورد استفاده قرار گرفته تا خود را از مسئولیت قانونی در قبال محتوایی که توسط کاربران ارسال می‌شود، معاف کنند.

همانطور که پرالت توضیح می‌دهد، «طبق قانون فعلی، یک سرویس رایانه‌ای تعاملی (میزبان محتوا) در قبال محتوای ارسال‌شده توسط یک ارائه‌دهنده محتوای اطلاعاتی (یک سازنده محتوا) مسئولیتی ندارد» زیرا بخش 230 تصریح می‌کند که «هیچ ارائه‌دهنده یا کاربر یک رایانه تعاملی نباید به عنوان ناشر یا گوینده اطلاعات ارائه‌شده توسط ارائه‌دهنده محتوای اطلاعاتی دیگر تلقی شود.»

او در ادامه خاطرنشان کرد که این امر باعث آشفتگی در بین قانون‌گذاران ایالات متحده شده که به دلایلی از سیاست‌های تعدیل محتوای متا و توییتر و شرکت‌های دیگر ناراضی هستند. پرالت معتقد است که مدل هوش مصنوعی ChatGPT نیز احتمالاً از محافظت بخش 230 برخوردار نخواهد شد. او توضیح می‌دهد: «دادگاه‌ها احتمالاً متوجه خواهند شد که ChatGPT و سایر LLMها از حمایت‌های بخش 230 مستثنی هستند؛ زیرا آن‌ها به جای خدمات رایانه‌ای تعاملی، ارائه‌دهندگان محتوای اطلاعاتی هستند.»