عملکرد پهپاد رادارگریز چین چگونه است؟

گزارش گروه دانش و فناوری به نقل از ایسنا، به گفته محققان این پهپاد که دم ندارد، به نظر می‌رسد نسخه کوچک شده بمب افکن B۲ Spirit نیروی هوایی ایالات متحده باشد و می‌تواند بدون استفاده از بالابر، شَهپَر یا برآافزا(قطعات متحرک لولایی معروف به دم بالابر که به کنترل پرواز کمک می‌کند) پرواز کند.

دانشمندان در این مقاله گفتند که طی یک پرواز آزمایشی، هواپیمای بدون سرنشین بالا رفت، چرخید و با مهار هوای فشرده داخل موتور جت و در حالی که دم بالابرهای هواپیما در جای خود قفل شده بودند، به طور کامل با بی‌تعادلی ناشی از تلاطم سازگار شد.

به گفته محققان جریان هوای پرسرعت که توسط دستگاهی به نام محرک/فعال کننده, جمع‌آوری و توزیع می‌شد، یک لایه هوای قدرتمند اما با دقت کالیبره‌شده در اطراف بال‌های هواپیمای بدون سرنشین تشکیل داد که این امر به هواپیما اجازه می‌داد به همان اندازه هواپیماهایی که از قطعات مکانیکی استفاده می‌کنند، دور بزند یا به سمت پایین حرکت کند.

«ژانگ لیو» که تیم تحقیقاتی را رهبری می‌کرد و در توسعه جنگنده رادارگریز J-۲۰ چین و سلاح‌های مافوق صوت شرکت داشت، گفت: شکل این هواگرد رادارگریز به دقت برای آیرودینامیک و رصد کم طراحی شده است.

به گفته محققان، سکان‌های مکانیکی می‌توانند سطح هواپیمای طراحی‌شده را مختل کنند و به طور قابل‌توجهی مقدار ناحیه انعکاس‌دهنده رادار را افزایش دهند و در نتیجه سطح مقطع راداری را افزایش دهند. قطعات مکانیکی نیز با ایجاد شکاف، لبه‌های تیز و برجستگی باعث قطعه‌بندی بال می‌شوند. به گفته آنها، این عناصر ناهموار روی سطح بال سبب ایجاد یک محیط کششی و انعکاس راداری اضافی می‌شود.

سُکّان(rudder) ابزاری است که در شناورها و هواگردها برای تغییر جهت حرکت بکار می‌رود. سکان عموما از یک تیغه و میله و لولا تشکیل شده و به پاشنه شناور متصل است و در زیر آب قرار دارد. سکان به بدنه ناو یا هواپیما لولا شده‌ است و با حرکت دادن دسته یا اهرمی به چپ و راست می‌چرخد. این صفحه جریان شاره را در اطراف بدنه ناو یا هواپیما تغییر می‌دهد و بدین وسیله جهت حرکت آن را عوض‌می‌کند.

هدایت یک هواگرد با استفاده از هوای موتور جت فشرده خود ایده جدیدی نیست. در دهه ۱۹۷۰، ارتش ایالات متحده یک پروژه تحقیقاتی را برای افزایش قابلیت جابجایی بمب افکن‌های کم سرعت با معرفی هوای با گردش سریع به بال‌ها آغاز کرد.

DEMON، یک هواپیمای آزمایشی که توسط شرکت صنایع دفاعی و هوافضایی بریتانیایی بی‌ای‌ئی سیستمز(BAE Systems) ساخته شده است، همچنین مانورهای «جاتو» را در سال ۲۰۱۰ انجام داد. جاتو نوعی برخاست با کمک به‌ منظور کمک به هواگردهایی با بار بیش از اندازه برای برخاستن به‌ واسطه فراهم‌ کردن رانش بیشتر با استفاده راکت‌های کوچک است.

به گفته تیم ژانگ، اما هیچ هواگردی که قادر به اجرای همزمان دور زدن و حرکت کردن باشد، وجود نداشته است. تغییر مسیر هواپیما می‌تواند به قدرت زیادی نیاز داشته باشد، به خصوص در هنگام صعود، اما کشیدن هوای بیش از حد تازه از موتور می‌تواند منجر به از دست دادن سریع نیروی رانش شود. برای حل این معضل، تیم ژانگ هوای اضافی را از توربین کمپرسور موتور منحرف کرد، طراحی بی‌سابقه‌ای که به جداسازی کامل جمع‌آوری گاز و تولید نیروی رانش منجر شد.

 محققان چینی بدون افشای جزئیات گفتند که راهی برای خنک کردن موثر حجم زیادی از جریان جت هوای گرم پیدا کرده‌اند. بر اساس این مقاله، یک محرک قرار داده شده در زیر بال که جریان‌های هوایی را که از جهات مختلف به بیرون پرتاب می‌شود را کنترل می‌کند، گشتاور کافی برای هدایت کشتی ایجاد می‌کند.

در طی یک پرواز آزمایشی، محققان گفتند پهپاد آنها قادر به انجام مانورهای نرم و سریع، با زمان پاسخ کمتر از ۰.۰۲ ثانیه از دستور تا عمل بود که این امر نشان دهنده پتانسیل فناوری جدید برای جایگزینی اجزای مکانیکی در پرواز است. به گفته محققان، این پاسخ سریع با استفاده از حسگرهای پیشرفته و دیگر فناوری‌های توسعه‌یافته داخلی امکانپذیر شد.

چین همچنین در حال توسعه یک بمب افکن رادارگریز دوربرد و فن‌آوری‌های جدید برای بهبود عملکرد پروازی چنین هواگردهایی است، تیم ژانگ گفت که فناوری جدید آنها می‌تواند کاربردهایی در هواپیماهای جت موجود یا آینده پیدا کند و به لطف طراحی ساده عملکرد پرواز را با هزینه نسبتاً پایین افزایش دهد.

در حالی که محققان جزئیات فنی کمی در مورد ساختار محرک خود در این مقاله ارائه کردند، آنها گفتند که در طراحی آنها اکثر اجزای پیچیده مانند یک کمپرسور اضافی، یک ژنراتور الکتریکی و مخازن ذخیره گاز فشار بالا و تاق ضربی را حذف کرده‌اند.

یافته‌های این مطالعه در مجله «Acta Aeronautica et Astronautica Sinica» منتشر شد.

انتهای پیام