نتیجه پژوهش محقق دانشگاه تهران: آب‌درمانی در بهبود عملکرد حرکتی مبتلایان به ام اس موثر است

به گزارش گروه دانش و فناوری اقتصاد ۱۰۰ و به نقل از ایرنا، بخشی از نتایج پژوهش محبوبه غیور نجف‌آبادی، عضو هیأت علمی گروه رفتار حرکتی و روان‌شناسی ورزشی دانشکده تربیت‌بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، در آخرین شماره نشریه معتبر «ام اس و اختلالات مرتبط» از سوی انتشارات الزویر منتشر شد.

استادیار دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، درباره مقاله‌ای که به تازگی نشر یافته است، توضیح داد: این بررسی نشان می‌دهد سه تا هشت هفته آب‌درمانی می‌تواند اثرات مفیدی بر کاهش خستگی (روانی، فیزیکی و شناختی)، تعادل و عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به ام اس داشته باشد. این اثرات ممکن است از افزایش آمادگی قلبی تنفسی و افزایش نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) یا غذای مغز ناشی شود.

غیور نجف آبادی افزود: همچنین اثرات مثبت آب‌درمانی بر درد، اسپاستیسیته و قدرت عضلانی بیمار ام اس ممکن است به بهبود تعادل بیمار کمک کند. علاوه بر این، مقاومت و ویسکوزیته آب، عامل مهمی در تقویت عضلات اندام تحتانی است. نتیجه اینکه آب‌درمانی می‌تواند یک استراتژی مؤثر و متداوم در کاردرمانی برای بیماران مبتلا به ام اس به شمار آید.

به گفته وی، اسکلروز چندگانه یا به تعبیر دیگر، ام اس یک بیماری مزمن، التهابی و پیش‌رونده سیستم عصبی مرکزی است که معمولاً در افراد بین ۲۰ تا ۴۰ سال مشاهده می‌شود. اگرچه روشن است تعامل ژن- محیط در پاتوفیزیولوژی این بیماری با واسطه ایمنی نقش دارد اما علت دقیق ام اس هنوز نامشخص است. کُند شدن و انسداد سیگنال‌های عصبی به دلیل دمیلین شدن در آکسون‌های نورون‌ها می‌تواند منجر به مشکلات بینایی، خستگی، درد، گزگز و اختلال در حرکت و تعادل شود. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که تمرین ورزشی می‌تواند از سرعت پیشرفت ام اس بکاهد.

این پژوهشگر حوزه رفتارحرکتی در توضیح تمرینات ورزشی اثربخش بر بیماران مبتلا به ام اس افزود: انجام تمرینات ورزشی در آب باعث می‌شود بدن بیمار از ویژگی‌های آب مانند فشار هیدرواستاتیک، شناوری، ویسکوزیته، چگالی و دما بهره‌مند شود. همچنین آب می‌تواند تا حدی از افزایش دمای بدن در طول ورزش، که یکی از چالش‌های عمده بیماران ام. اس. است، جلوگیری کند و تحمل و کارایی آنها را افزایش دهد.

این مقاله با همکاری پژوهشگرانی از دانشگاه تهران، دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشگاه علوم پزشکی ایران و دانشگاه اسکس انگلستان تألیف شده .