سنگ‌های فضاییِ رادیواکتیوی، احتمالا منبع پیدایش حیات بر روی زمین باشند، اما چرا؟

به گزارش گروه دانش و فناوری اقتصاد ۱۰۰ و به نقل از گجت نیوز، چگونگی پیدایش حیات بر روی کره زمین سوالیست که با وجود تمامی پیشرفت‌های بشر در عرصه علم و فناوری، هنوز کسی به درستی پاسخ آن را نمی‌داند.

برای رسیدن به منبع پیدایش حیات باید به حدود ۴ میلیارد پیش بازگردیم؛ زمانی که جو زمین غلیظ و پر از کربن دی‌اکسید بود، منظومه‌ی شمسی هنوز کودکی نوپا به‌حساب می‌آمد و سنگ‌های آسمانی سرگردان زیادی در آن وجود داشت.

زمین در دوران اولیه خود هیچ شباهتی به زمین امروزی نداشت و شرایطی کاملا جهنمی در آن حکم‌فرما بود. جهنمی مذاب که دائما توسط سنگ‌های آسمانی بمباران می‌شد. اما جالب اینجاست که پیدایش حیات در همین محیط مذاب آغاز شده است!

تا اوایل قرن نوزدهم، مردم به پیدایش خودبه‌خودی حیات از مواد بی‌جان معتقد بودند. این عقیده همراه با اعتقاد به گوناگونی بود که به ایجاد نوعی از حیات از نوعی دیگر می‌پرداخت. این فرضیه هیچگاه ثابت نشد و به‌مرور زمان کاملا کنار رفت.

اکنون نظریه‌های فراوانی در مورد منبع پیدایش حیات بر روی زمین مطرح شده است. منشأ زمینی- مولکول‌های آلی که با کمک انرژی ناشی از تصادف اجرام آسمانی و سایر منابع انرژی در زمین به وجود آمده‌اند، یکی از محتمل‌ترین نظریه‌های موجود است.

از طرف دیگر، منشأ برون زمینی-مولکول‌های آلی که توسط اجرام آسمانی همچون کندریت‌های کربنه (سنگ‌های آسمانی بدون نشانه‌ای از ذوب شدن یا تغییر) یا به‌طور مستقیم و به شکل مولکول‌های آلی یا اشکال اولیه حیات ازفضا به وسیله جاذبه زمین به کره زمین راه یافته‌اند، نمونه دیگری از نظریه‌های محتمل در مورد منبع پیدایش حیات بر روی زمین است.

نظریه منبع پیدایش حیات بر روی زمین توسط سنگ‌های آسمانی

کندریت‌های کربنی نوعی از شهاب‌سنگ‌های رادیواکتیو پر از آب و ترکیبات آلی هستند که پرتوهای گامای پرانرژی تولید می‌کنند. این پرتوها می‌توانند واکنش‌های شیمیایی را برای سنتز اسیدهای آمینه – بلوک‌های سازنده حیات – هدایت کنند.

شهاب‌سنگ‌ها بقایای شکل‌گیری سیارات صخره‌ای درونی منظومه شمسی جوان هستند که برای اولین بار در حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش‌از تشکیل ابرهای داغ گاز و غبار در نزدیکی خورشید منعقد شدند.

در آن زمان، سیارات برای تشکیل اقیانوس‌ها خیلی به خورشید نزدیک بودند، بنابراین نمی‌توانستند حیات را در خود جای دهند. این موضوع دانشمندان را در مورد اینکه چگونه زمین از حالت بایر اولیه خود به واحه‌ای از حیات تبدیل شد، متحیر کرده است.

مطالعات قبلی نشان می‌دهند که آب می‌تواند توسط شهاب‌سنگ‌های کندریتی کربنی به زمین آورده شود. اکنون یک مطالعه جدید که در 7 دسامبر در ژورنال ACS Central Science منتشر شد، ادعا می‌کند که همین شهاب‌سنگ‌ها ممکن است بلوک‌های سازنده زندگی را نیز به همراه داشته باشند و منبع پیدایش حیات بر روی زمین باشند.

آیا شهاب‌سنگ‌های کندریتی کربنی منبع پیدایش حیات بر روی زمین هستند؟

دانشمندان برای اینکه به تحقق این موضوع پی ببرند، آمونیاک، متانول و فرمالدئید را با مقادیری مشابه آنچه در داخل شهاب سنگ‌ها یافت می‌شود، با آب مخلوط کردند.

سپس، برای اینکه ببینند آیا عناصر رادیواکتیو و مولد پرتو گاما مانند آلومینیوم ۲۶ در داخل شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند گرمای لازم برای سنتز اسیدهای آمینه را ایجاد کنند، محققان مخلوط خود را با پرتوهای گاما از یک ایزوتوپ آنالوگ به نام کبالت-۶۰ تابش کردند.

دانشمندان دریافتند که تابش پرتو گاما باعث افزایش تولید اسیدهای آمینه در داخل محلول، و تولید بیشتر اشعه گاما باعث افزایش سرعت سنتز اسید آمینه شد.

علاوه‌براین، محققان کشف کردند که نسبت آمینو اسیدهای تولید شده در آزمایشگاه با آنچه در شهاب سنگ مورچیسون یافت شد – یک سنگ فضایی ۲۲۰۵ پوندی (۱۰۰ کیلوگرمی) که در سال ۱۹۶۹ در استرالیا فرود آمد، مطابقت دارد.

لازم به ذکر است که آمینو اسیدها را می‌توان با فرآیندهای مختلف ساخت، بنابراین در حالی که مکانیسمی که محققان کشف کرده‌اند یک نظریه احتمالی برای چگونگی پیدایش حیات بر روی زمین توسط اسیدهای آمینه است، اما این تنها مکانیسم نیست.

دانشمندان در تحقیقات آینده باید این مکانیسم را با مکانیسم‌های دیگر مقایسه کنند تا مشخص شود کدام یک احتمالاً در سال‌های اولیه زمین غالب بوده است.