راهنمای قدم به قدم برای اورکلاک CPU کامپیوتر

به گزارش گروه دانش و فناوری اقتصاد ۱۰۰ و به نقل از دیجی کالامگ،دو شرکت دیرینه‌ی سازند‌ه‌ی تراشه‌های CPU یعنی اینتل و AMD از قدیم در تلاش بوده‌اند تا پردازنده‌هایی را بسازند که قابلیت اورکلاک هم داشته باشد. برای مثال می‌توان به پردازنده‌های آلدر و رپتور لیک شرکت اینتل اشاره کرد که می‌توان به طرز شگفت‌انگیزی اورکلاک کرده و حداکثر راندمان را از تراشه‌ی پردازنده انتظار داشت.

با این حال، شرکت AMD مثل شرکت رقیب به مقوله‌ی اورکلاک اهمیت زیادی نداده و این عامل جزء فاکتورهای اول و اولویت‌دار ساخت و توسعه‌ی CPU برای این شرکت نیست. در همین راستا می‌توان به چیپ Ryzen 7000 اشاره کرد که قابلیت آنچنان خاصی برای اورکلاک ندارد؛ چراکه شرکت سازنده ویژگی‌های اورکلاک را به صورت پیش‌فرض و خودکار برای کاربر تنظیم کرده است. با این حال، شرکت اینتل دست کاربر را بیشتر باز می‌گذارد تا او به شکلی که دلش می‌خواهد پردازنده را اورکلاک کند.

با تمامی این تفاسیر ممکن سوالاتی در ذهن‌تان شکل گرفته باشد. آیا باید CPU را اورکلاک کرد؟ نحوه‌ی اورکلاک کردن CPU کامپیوتر به چه طریقی است؟ آیا اورکلاک کردن به CPU آسیب می‌زند؟ در این مطلب به شما آموزش می‌دهیم که بهترین روش‌ها برای اورکلاک پردازنده چه چیزهایی است. اگر شما یک رویکرد منطقی را دنبال کنید، کمترین خطر برای آسیب به سیستم وجود دارد. همچنین در این مطلب بنچمارک‌های پردازنده‌های اورکلاک شده را به نمایش می‌گذاریم تا سندی بر درست اورکلاک شدن سیستم باشد.

قبل از این‌که به سراغ تنظیم ولتاژها و فن‌ها برویم، شما باید مطمئن شوید که سیستم‌تان برای اورکلاک آماده است. مثل همیشه ما باید با احتیاط کار کنیم تا مبادا اورکلاک موجب شود گارانتی پردازنده از بین برود. از طرفی دیگر، این مسئله و دغدغه وجود دارد که اگر شما بیش از اندازه ولتاژ به قطعه القا کنید، امکان صدمه به تراشه‌ی پردازنده وجود دارد. اورکلاک همچنین مصرف انرژی و گرما را بیشتر کرده و بنابراین شما به یک منبع انرژی قوی نیاز پیدا می‌کنید. همچنین باید اعتراف کرد که ولتاژ بیش از اندازه و همچنین گرمای متداوم و زیاد می‌تواند عمر CPU را به دلیل تخریب داخلی اجزای آن کاهش دهد. البته این اتفاق ناگوار زمانی رخ می‌دهد که شما از حد و مرز تعیین شده برای اورکلاک گذر کنید.

البته، اگر شما احتیاط‌های لازم را انجام دهید، شانس آسیب به سیستم‌تان به حداقل می‌رسد. چیپ‌های مدرن هم مکانیسم‌های امنیتی بسیار خوبی برای‌شان تعبیه شده که می‌تواند به کاهش خطرات ناشی از اورکلاک کمک کند. اگر شما یک رویکرد معقول و منطقی را در پیش بگیرید، شما قادر خواهید بود تمامی نیروهای موجود در هر مگاهرتزِ پردازنده را به راحتی و بدون نیاز به ریسک آنچنان بالا بیرون بکشید.

طبیعتا شما به یک پردازنده‌ با قابلیت اورکلاک برای این کار نیاز دارید. سیاست اورکلاکِ شرکت AMD به طور خلاصه به شما اجازه می‌دهد هر تراشه‌ای را به طریقی که شرکت تصمیم دارد اورکلاک کنید. اگر قصد دارید فرکانس هسته‌ی چیپ را بیشتر کنید، شما برای قطعات شرکت اینتل به چیپ‌های سری K نیاز دارید،. این ساده‌ترین روش برای اورکلاک CPU دانسته می‌شود.

در سری K قطعات اینتل، عاملی در اختیار کاربران است که به شما اجازه می‌دهد به راحتی فرکانس پردازنده را بیشتر کنید. جالب است بدانید که اورکلاک در بین قطعات، دقیقا نتایج یکسانی را در بر نداشته و در برخی از تراشه‌ها می‌توان راحت‌تر فرایند اورکلاک را انجام داد.

شرکت AMD به هر چیپستی به جز مادربرد سری A اجازه‌ی اورکلاک می‌دهد. برای شرکت اینتل، اگر شما تصمیم دارید که اورکلاک فرکانس تمامی هسته‌ها را انجام دهید، شما به مادربردهای سری Z نیاز پیدا می کنید. با این حال، اینتل به شما اجازه نمی‌دهد که فرکانس چیپ را روی مادربردهای ارزان‌قیمت‌تر نظیر سری B و H دستکاری کنید. اکثر مادربردهای بالا رده توان انتقال نیروی قوی‌تری را به اجزای سازنده‌اش در اختیار دارند اما وضعیت اجرایی آنها مختلف است. بنابراین حواستان به نقد و بررسی مادربرد سیستم‌تان باشد تا بهترین گزینه را بیابید.

یکی از مهم‌ترین کارهایی که باید در حین اورکلاک CPU به آن دقت کرد، حفظ دمای پردازنده در یک دامنه‌ی دمایی مناسب است. اگر شک دارید که سیستم خنک‌کننده‌ی CPU در حین اورکلاک کم می‌آورد، می‌توانید از خمیرهای حرارتی به منظور خنک‌سازی پردازنده استفاده کنید. البته سیستم تهویه‌ی کیس یعنی تعداد فن و نحوه‌ی قرارگیری آنها هم مورد مهم و کلیدی دیگری است که می‌توان برای حفظ دمای CPU اورکلاک شده استفاده کرد.

به طور کلی این اصل منطقی است که هر اندازه تعداد فن بیشتر باشد، سیستم خنک‌سازی پردازنده هم بهتر خواهد بود. یک خنک‌کننده‌ی CPU می‌تواند ۴۰٪ قدرت طراحی حرارتی (TDP) بیشتری نسبت به نرخ پیشنهادی پردازنده را مدیریت کند. با این حال، وجود تعداد فن‌های کمتر به این معنا نیست که توان اورکلاک سیستم کاهش می‌یابد. دمای اوج CPU تنها میزان توانایی شما در اورکلاک را محدود می‌کند. سیستم خنک‌سازی مطلوب می‌تواند بر اساس ویژگی های شخصی شما متنوع باشد اما یکی از اهداف شما در اورکلاک باید این مسئله باشد تا جلوی افزایش بیش از حد دما را بگیرید.

اورکلاک تمامی هسته‌های CPU به یک‌باره، رایج‌ترین و آسان‌ترین روش اورکلاک است اما در این روش، بیشترین حرارت ممکن توسط اجزا تولید می‌شود. به طور یک قانون کلی، سیستم خنک‌سازی پیشنهادی برای اورکلاک کردن تمامی هسته‌ها، یک سیستم خنک‌کننده مایع All-In-One (AIO) به ابعاد ۲۴۰ میلی‌متری است. این قطعه برای پردازنده‌های مدرن مثل Core i5 یا Ryzen 5 مناسب خواهد بود. برای هسته‌های بالا رده‌ای مثل Core i7، i9، Ryzen 7 و ۹ SKUs شما می‌توانید کولر مایع ۲۸۰ میلی‌متری را خریداری کنید.

نیازمندی‌های خنک‌سازی سیستم‌های اورکلاک شده می‌تواند بر اساس نسل چیپستی که شما تنظیم می‌کنید متنوع باشد. بنابراین، حواستان باشد که این راهنمایی‌ها قرار نیست برای تمامی چیپست‌های نسل قبل صدق کند. اورکلاک تنها به یک روش انجام نمی‌شود و از سایر روش‌ها می‌توان به دستکاری نرخ توربو اشاره کرد یا در سناریویی دیگر تنها چند هسته اورکلاک شود. شما حتی با دارا بودن یک کولر ضعیف‌تر هم می‌توانید قدرت بیشتری را از پردازنده بیرون بکشید. در این حالت تنها کافی است که حواستان شش دنگ به دمای CPU باشد که از حد مورد نظر بیشتر نشود.

برای داشتن یک منبع تغذیه بهتر است وقت بیشتری را برای خرید صرف کنید؛ چراکه برای اورکلاک به یک منبع تغذیه‌ی قوی نیاز دارید. با این حال، نیازمندی‌های شما پیرامون این قطعه می‌تواند بر اساس سایر اجزای موجود در کیس متفاوت باشد. شما با استفاده از برخی ماشین حساب‌های دیجیتال می‌توانید محاسبه کنید که سیستم‌تان به چه منبع تغذیه و با چه اندازه از ظرفیت نیاز دارد.

در این ماشین حساب‌ها شما باید حداکثر میزان فرکانس و ولتاژ پردازنده را وارد کنید تا حداکثر قدرت اورکلاک محاسبه شود. داشتن فضای کافی از لحاظ منبع تغذیه، یکی از بخش‌های حیاتی برای اورکلاک CPU به شمار می رود.

اورکلاک به زبان بسیار ساده نیازمند به تغییر چند المان سیستمی نظیر ولتاژ و سرعت کلاک است. شما می‌توانید با استفاده از نرم‌افزارهای اورکلاک در ویندوز ۱۰ و حتی ۱۱ با استفاده از نرم‌افزارهای XTU شرکت اینتل و Ryzen Master شرکت AMD این کار را انجام دهید. شما همچنین می‌توانید مقادیر دلخواهتان را پیرامون دو متغیر نام‌برده به طور مستقیم در BIOS/UEFI وارد کنید. واردسازی متغیرها درون BIOS برای اورکلاک بسیار ساده است. در اکثر پلتفرم‌ها شما صرفا در ابتدا سیستم را ریبوت کرده و روی دکمه‌ی delete یا F2 چند مرتبه پشت سر هم بلافاصله پس از ری استارت ضربه می‌زنید تا صفحه‌ی BIOS بالا بیاید. با این حال، هر دو روش نقاط قوت و ضعف خاص خودشان را دارند.

اورکلاکِ نرم‌افزاری در ویندوز آسان‌تر است چون شما از یک روش اسم‌گذاری استانداردتری برای تنظیمات متنوع استفاده می‌کنید. سازنده‌های مادربرد از نام‌های مختلف برای یک تنظیمات یکسان استفاده می‌کنند. علاوه بر این موارد، اورکلاک در ویندوز به شما اجازه می‌دهد تا به صورت هم‌زمان تغییرات لازم را انجام دهید. از طرفی دیگر، تغییر مقادیر در BIOS نیازمند یک ریبوت سیستمی قبل از رویت اثر است. البته اورکلاک CPU در BIOS یک مزیت بسیار بزرگ دارد. در این روش به کاربرانی که در اورکلاک تخصص بیشتری دارند گزینه‌های به مراتب پیشرفته‌تری ارائه داده می‌شود. به همین خاطر بیشتر متخصصین و افراد خبره تلاش می‌کنند تا به جای ویندوز از طریق BIOS به اورکلاک سیستم پرداخته و از ابزارهای نرم‌افزاری صرفا به منظور رصد تغییرات بهره‌برداری می‌کنند.

به شدت مهم است تا تنظیمات BIOS قبل از انجام تغییرات ذخیره شود؛ چراکه اورکلاک CPU یک فرایند مبتنی بر آزمون و خطا است. بنابراین، شما به احتمال زیاد چند مرتبه نیاز پیدا می‌کنید تا تنظیمات اولیه‌ی سیستم را احیا کنید. اکثر مادربردها به شما اجازه می‌دهند تا تنظیماتتان را درون یک پروفایل ذخیره کنید تا در زمان مبادا بتوانید مجدد و به راحتی به آنها دسترسی پیدا کنید. به همین دلیل بهتر است تا شما اسامی ساده‌ای را برای پروفایل‌ها انتخاب کرده تا برای یافتن تنظیمات صحیح دچار دردسر نشوید. به طور معمول پروسه‌ی اورکلاک به این حالت است که شما پس از کسب یک تنظیمات مطلوب، شاید دلتان بخواهد تنظیمات قوی‌تری را امتحان کنید. به همین دلیل شاید شما بیشتر به ذخیره‌ی تنظیمات در پروفایل‌های مختلف نیاز پیدا خواهید کرد.

اورکلاک CPU یک رفتار متعادل باید باشد که به چند مورد نیاز دارد. بنابراین شما باید سنجش‌های پایه‌ای را برای عملکرد و همچنین وضعیت حرارتی CPU در نظر بگیرید تا تاثیرشان را ببینید. این داده‌های پایه‌ای می‌تواند به شما کمک کند تا مقدار راندمان مورد نیازتان را به دست بیاورید.

نرم‌افزارهای بسیار زیادی برای انجام تست‌های تنشی و رصد وجود دارد. در درون برخی از نرم‌افزارها مثل AIDA64 یا OCCT تست‌های تنشی و رصدیابی تعبیه شده، در حالی‌که برخی دیگر از نرم‌افزارها مثل HWInfo به طور کامل با هدف رصد وضعیت سیستم طراحی شده‌اند. سازنده‌های چیپ همچنین نرم‌افزارهای خاص خودشان را توسعه داده‌اند. برای مثال شرکت اینتل، نرم‌افزار eXtreme Tuning Utility (XTU) را منتشر کرده، در حالی‌که شرکت AMD برای کاربرانش نرم‌افزار Ryzen Master را توسعه داده است. هر دو نرم‌افزار به کاربران اجازه می‌دهند تا اورکلاک و رصد سیستمی را از طریق ویندوز ۱۰ و ویندوز ۱۱ انجام دهند اما سایر عملکردها مثل تست تنشی متنوع است.

تست‌های تنشی راه بسیار خوبی برای ارزیابی پایداری اورکلاک قلمداد می‌شود؛ چراکه این آزمایش‌ها پردازنده را دچار تنش کامل کرده و دمای بسیار زیادی از این طریق تولید می‌شود. برخی از عاشقان و خبره‌های سخت‌افزار رسما CPU خود را سرخ می‌نکند تا پایداری قطعه را بررسی کنند! بسیاری از افراد تنها چند ساعت تست‌ تنشی را انجام می‌دهند. این موضوع کاملا به شما بستگی دارد تا چگونه این تست‌ها را انجام دهید. فقط حواستان باشد که تنها برای انجام تست از CPU کار نکشید و در خلال تست‌ها چند کار روزمره را هم با سیستم انجام دهید. همچنین، حواستان به نشانه‌های ناپایداری سیستمی باشد. برای مثال اگر سیستم‌ ناپایدار شود، فریز و باگ‌های تصویری را می‌توان به وضوح رویت کرد.

تست‌های تنشی اغلب سیستم‌تان را درگیر حجمی از تنش می‌کند که در حالت عادی فراتر از چیزی است که سیستم بتواند با آن مواجه شود. بنابراین، تجهیزات و نرم‌افزارهای خوبی نیاز است تا از تمامی هسته‌ها و رشته‌ها کار بکشد. ما نرم‌افزارهای AIDA64 و OCCT را برای انجام سریع تست تنشی پیشنهاد می‌کنیم اما HandBrake و Blender برای انجام تست‌ها با مدت زمان بیشتر هم از دیگر گزینه‌های موجود است. شما می‌توانید همچنین از Prime95 یا Intel Burn Test هم به این منظور استفاده کنید. البته اگر شما به انجام تست‌های با اثر شدیدتر علاقه‌مند هستید.

حالا که شما آماده هستید، تست تنشی را آغاز کرده و اجازه دهید تا زمانی که دما دچار پایداری نشده این تست ادامه پیدا کند. سپس نتایج پایانی را مشاهده کنید. توصیه می‌کنیم CPU دمای زیر ۸۰ درجه سانتی‌گراد را در حین بارگذاری تجربه کند؛ هر چند دمای زیر ۳۰ درجه‌ی سانتی‌گراد برای سیستم‌هایی مناسب است که به صورت بیکار و بلند مدت مشغول به کار هستند. اگرچه، پردازنده‌های Ryzen 5000 شرکت AMD به گونه‌ای طراحی شده‌اند تا در دمای ۹۵ درجه‌ی سانتی‌گراد با یک کولر استوک به راحتی کار کنند. از طرفی دیگر، پردازنده‌های رده بالای شرکت اینتل مثل Core i9 Alder Lake می‌توانند تا ۱۰۰ درجه را هم در انجام کارهای معمول تجربه کنند. بنابراین، شما می‌توانید آستانه‌ی صحیح پردازنده‌ی خود را بررسی کنید.

سپس، شما باید یک پایه‌ی عملکردی را تنظیم کنید. رایج‌ترین قانون در بین بنچمارک‌ها در این مسئله نهفته که بهترین بنچمارک یعنی برنامه‌ی مورد نظر، عملکرد برنامه‌هایی را که بیشتر استفاده می‌کنید را بسنجد. البته، برنامه‌ها اغلب بنچمارک‌های داخلی ندارند. در این حالت شما باید از برنامه‌های مشابهی برای مثال رندرکننده یا انکودکننده‌ها به عنوان یک وسیله استفاده کنید.

بنچمارک‌های بازی‌های ویدیویی اغلب به معنای بهترین سنگ محک برای ارزیابی قدرت اورکلاک محسوب نمی‌شوند اما پایداری و قابلیت انجام مجدد تست‌ها موجب شده تا یکی از گزینه‌های قابل قبول در زمینه‌ی ارزیابی قدرت سیستم محسوب شوند. در این حالت مطمئن شوید که برنامه‌های فعال در پس‌زمینه خاموش شوند تا در حین بنچمارک، اثر جانبی و مخربی روی عملکرد و به تبع نتایج بنچمارک CPU القا نشود.

شما می‌توانید به سه طریق فرکانس CPU را اورکلاک کنید: تمام هسته، هر هسته و از طریق نسبت‌های توربو. البته گزینه‌ی آخر تنها برای پردازنده‌های اینتل کارایی دارد. تنظیمات تمام هسته، فرایندی است که ما به طور مرسوم برای اورکلاک انجام داده‌ایم. متد تمام هسته، ساده‌ترین روش تا به این زمان محسوب می‌شود؛ چراکه یک فرکانس پایه‌ی مشترک برای تمامی هسته‌ها در نظر گرفته می‌شود. با این حال دقت کنید که ساده‌ترین روش را نباید به معنای بهترین روش ترجمه کرد.

اورکلاک CPU از طریق نسبت‌های توربو یکی از بهترین روش‌ها برای اورکلاک پردازنده محسوب می‌شود که به شما اجازه می‌دهد اوج فرکانس پایه را بر اساس تعداد هسته‌های فعال تعیین کنید. این ویژگی می‌تواند قدرت اورکلاک بیشتری را با هدف قرار دادن هسته‌های بیشتر با فرکانس‌های بیشتر به دنبال داشته باشد اما چیزی که اهمیت دارد، این روش به شما اجازه می‌دهد تا پردازنده را در صورتی‌که تحت بارگذاری نیست، به فرکانس پایه‌ی خودش برگردانید. این مسئله به پردازنده اجازه می‌دهد وقتی مشغول به کار خاصی نیست، به طور خنک اجرا شده و مدت زمان حضور چیپست در بالاترین فرکانس‌ها هم کاهش یابد. این مورد برای طول عمر و بقای پردازشگر بسیار اهمیت دارد.

اگر شما از طریق نسبت توربو اورکلاک کنید، باید مطمئن شوید که Power Plan ویندوز روی گزینه‌ی متعادل (Balanced) یا حتی کمتر قرار گرفته است. گزینه‌ی «عملکرد بالا» (High Performance) در تمامی لحظات چیپ را در نقطه‌ی اوج فرکانس توربو قرار می‌دهد. شما می‌توانید از راهنمای قدم به قدمی که پیش‌تر به آن اشاره کردیم به منظور اورکلاک از این طریق اقدام کنید اما به جای دستکاری نسبت ضریب CPU در قدم اول، تنها کافی است به جای این کار، ضریب‌های Turbo Boost را دستکاری کنید.

ویژگی هر هسته (Per Core) به شما اجازه می‌دهد تا یک فرکانس منحصر به فرد را به هر هسته القا کنید. اگر شما متوجه شده‌اید که برخی از هسته‌ها توانایی بیشتری در حفظ فرکانس‌های بالاتر نسبت به سایر هسته‌ها دارند، این روش می‌تواند مفید باشد. این تنظیمات برای اورکلاک‌کننده‌های قهار و خبره بیشترین فایده را دارد و کارهای پژوهشی زیادی طلب می‌کند تا سرعت مطلوبِ کلاک را برای هر هسته تعیین کنید. در این حالت، شما باید جداگانه هر هسته را اورکلاک کرده و تست‌های تنشی را برای هر هسته جداگانه انجام دهید تا نقطه اوج فرکانسِ هر هسته یافت شود.

اسکالر PBO تنظیمات پیش‌فرض AMD را باطل کرده و اجازه می‌دهد تا ولتاژ در حداکثر فرکانس افزایش یافته و همچنین مدت زمان تقویت هم بیشتر شود. تغییر تنظیمات اسکالر PBO، بهترین عملکرد اورکلاک خودکار را مجاز می‌کند؛ چیزی که در تنظیمات پایه نمی‌توان به آن دست یافت. شما می‌توانید این معیار را در واحد ۱x افزایش دهید اما به طور معمول ما تا تنظیمات ۱۰x (حداکثر) پیش می‌رویم. تنظیمات کلاک PBO همچنین اجازه می‌دهد تا CPU از استاندارد تقویت شده‌اش از طریق متغیرهای تعیین شده فراتر رود. ما به طور معمول این بخش از تنظیم را هم حداکثر در نظر گرفته‌ایم اما اثر محدودی دارد.

شما همچنین می‌توانید از پروفایل PBO پیشرفته استفاده کنید که حد و حدود هر مادربرد را بر اساس اجزای زیر واحد انتقال انرژی (همان‌طور که سازنده‌های مادربرد آنها را تعیین کرده) تعریف می‌کند. این تنظیمات، بالاترین مقدار PPT، TDC و EDC را برای مادربرد مشخص می‌کند اما همچنین تنظیمات مربوط به کلاک و اسکالر PBO تغییر نمی‌کند. اگرچه، این تنظیمات به شما اجازه می دهد تا اسکالر PBO و تنظیمات کلاک را به صورت دستی تغییر دهید، در حالی‌که در مورد اولی به طور معمول پتانسیل اورکلاک خودکار به مراتب بالاتری را باز می‌کند. ما پی برده‌ایم که استفاده از تنظیمات پیشرفته‌ی PBO با مقادیر کلاک و اسکالر PBO تنظیم شده، بهترین سود را داراست.

Ryzen همچنین از اورکلاک حافظه و فابریک بیشترین فایده را می‌برد. شما باید به طرز ویژه‌ای به تنظیم چیپ برای بهترین فرکانس ممکن حافظه با کمترین زمان‌بندی توجه کنید. علاوه بر این موضوع، مولفه‌ی FCLK یکی دیگر از اجزای مهم برای به دست آوردن بیشترین عملکرد ممکن به شمار می‌رود. شما این معیار را برای داشتن نسبت ۱:۱ برای سرعت انتقال اطلاعات حافظه می‌خواهید. برای مثال، یک FLCK با MHz ۲۰۰۰ به همراه DDR4-4000 یک موقعیت خوب برای اورکلاک‌کننده‌های حافظه محسوب می شود.

این نسبت ۱:۱، به «حالت جفت‌شده» اطلاق می‌شود و یک جایگاه عالی برای پردازنده‌های Zen 2 و Zen 3 است. شما باید ولتاژ CCD و IOD را تنظیم کرده تا پایداری با دامنه‌ی FCLK بیشتر (۱۸۰۰+) را کسب کنید. البته، حواستان باشد که نقطه اوج سرعت FCLK می‌تواند بر اساس نسل چیپستی که استفاده می‌کنید متنوع باشد؛ بنابراین کمی هم شانس در این ماجرا دخیل است. ما انتظار داریم اکثر پردازنده‌های Ryzen 5000 به FCLK در حدود MHz ۲۰۰۰ برسند.

کم‌ولتاژی، یکی دیگر از تکنیک‌های اورکلاک در عملکرد با پردازنده‌های Ryzen شرکت AMD است. این تکنیک به شما اجازه می‌دهد تا ولتاژ سیستم را کم کرده تا بتوان در ولتاژ پایین، فرکانس‌های بالاتر را کسب کرد. حتی با این‌که این تکنیک می‌تواند حرارت، صدا و مصرف انرژی کمتری را شامل شود، به اندازه‌ی PBO به طور رایج استفاده نمی‌شود؛ چراکه زمان بیشتری برای کسب نتایج دلخواه نیاز است. با این حال، معمولا نتیجه می‌دهد. شما می‌توانید این ماجرا را از طریق Curve Optimizer که یک تنظیم پیشرفته‌ی PBO است به دست آورید. این تنظیمات به طور خودکار فرایند را انجام می‌دهد. این تنظیمات به شما اجازه می‌دهد تا کم‌ولتاژی را روی یک هسته یا تمامی هسته‌ها اجرا کنید. طبیعتا روش تمام هسته بهترین است اما نه برای هر نوع کاربری؛ بیشتر افرادی که خودشان را اورکلاک‌کننده‌ی ماهری می‌دانند.

Curve Optimizer به طور خودکار فعالیت کرده و به شما اجازه می دهد تا ولتاژ را افزایش یا کاهش دهید. شما در ابتدا با مثبت یا منفی کردن ولتاژ به برنامه دستور می دهید و سپس مقادیری بین ۱ تا ۳۰ را به این برنامه می‌دهید تا پردازنده به طور خودکار آن را از طریق منحنصی ولتاژ/فرکانس لحاظ کند. اگرچه، این یک مقدار «مقیاسی» است. بنابراین همبستگی ۱:۱ با ولتاژ واقعی را ندارد. پس از القای تنظیمات، تست‌های تنشی و بنچمارک‌های عملکردی که در قسمت بالا به آن اشاره کرده‌ایم را انجام داده و بر اساس میزان حرارتی که ایجاد می‌شود، می‌توان تنظیمات صحیح و مطلوب را به دست آورد. این تکنیک نیازمند آزمون و خطای بسیار زیاد است اما برای اورکلاک‌کننده‌های حرفه‌ای بسیار عالی است.