آشنایی با بالگرد تهاجمی AW249 ساخت ایتالیا

به گزارش گروه دانش و فناوری اقتصاد ۱۰۰ و به نقل ازگجت نیوز، کمپانی هوافضا و دفاعی ایتالیایی آگوستا (Agusta) در سال 1983 نخستین هلیکوپتر/ بالگرد تهاجمی ساخت اروپا موسوم به A129 مانگوستا (Mangusta) را به پرواز در آورد که از 1990 وارد خدمت شد. بدین ترتیب پس از آمریکا و سپس روسیه (در زمان شوروی)، ایتالیا سومین کشوری بود که بالگرد  تهاجمی طراحی و تولید کرد. این کشور 67 مانگوستا ساخت که 7 فروند پیش نمونه آزمایشی و 60 فروند برای خدمت هستند. امروزه نیز ارتش ایتالیا تمام 60 فروند را در خدمت دارد که طی این سال‌ها بارها دستخوش ارتقا و بهسازی قرار گرفتند. کمپانی «صنایع هوافضای ترکیه» موسوم به TAI نیز این بالگرد را به صورت تحت لیسانس با نام T129 ATAK تولید می‌کند.

کمپانی آگوستا در سال 2000 با همتای انگلیسی خود وستلند (Westland) ادغام و آگوستا وستلند را تشکیل دادند که زیرمجموعه‌ای از کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی ایتالیایی فین مکانیکا (Finmeccanica) شد. وستلند نیز همچون آگوستا از سازندگان برتر بالگرد در دنیا بود و بالگرد  تهاجمی آمریکایی AH-64D آپاچی لانگ‌بو (Apache Longbow) را به صورت تحت لیسانس برای ارتش بریتانیا تولید کرد. در سال 2016 همزمان با تغییر نام فین مکانیکا، تمامی کمپانی‌های زیرمجموعه آن من جمله آگوستا وسلتند، با یکدیگر ادغام و نام کمپانی اصلی به لئوناردو (Leonardo) تغییر یافت که امروزه دومین کمپانی دفاعی بزرگ در اروپا و دوازدهمین در دنیا است.

بالگرد AW249 نیز محصولی از لئوناردو برای جایگزینی A129 است که هم اکنون 32 سال از عملیاتی شدنش می‌گذرد. قرارداد توسعه این بالگرد و ساخت 4 پیش‌نمونه که 487 میلیون یورو ارزش دارد، در سال 2017 بین نیروی زمینی ارتش ایتالیا با کمپانی لئوناردو بسته شد. زمان ورود به خدمت آن نیز 2025 در نظر گرفته شده که همزمان با تاریخ خرود از خدمت A129 است. قرار است 48 فروند دیگر از این بالگرد ساخته و با نام AH-249 وارد خدمت شوند. لهستان نیز قصد به خدمت گیری آن را داشت که در نهایت لیست خود را به دو نمونه آمریکایی محدود کرد. آلمان و رومانی دیگر کشورهایی هستند که احتمالا خواستار به خدمت گیری این بالگرد تهاجمی ایتالیایی باشند.

نخستین پیش نمونه AW249 در تاریخ 12 آگوست 2022 (21 مرداد 1401) اولین پروازش را انجام داد. بالگرد جدید با در نظر گرفتن تهدیدهای نوین در میدان‌های نبرد امروز و آینده طراحی شده و با برخورداری از آخرین فناوری‌های روز، قرار است پس از عملیاتی شدن تا 3 دهه دیگر در خدمت بماند. بقاپذیری و توان تهاجم آن در مقایسه با نسل قبل افزایش یافته و با بهره گیری از هوش مصنوعی، می‌تواند بخش زیادی از وظایف به هنگام عملیات را بر عهده گرفته تا از بار کاری خدمه بکاهد. همچنین قابلیت کنترل پهپادها را دارد تا در ترکیب با آن‌ها، عملیات شناسایی و جستجو برای یافتن اهداف را با کارایی بالاتر انجام داده و خود را در معرض خطر قرار ندهد.

بالگرد  جدید از نظر ظاهری به نسل قبل خود شباهت دارد و البته اندکی بزرگ‌تر است. کابین به صورت پلکانی طراحی شده و همچنان افسر تسلیحات در جلو و خلبان پشت سرش می‌نشیند. کابین عرض کمی دارد که البته می‌توان گفت به نوعی استاندارد رایج طراحی بالگرد تهاجمی در بین کشورهای سازنده چنین هواگردها به غیر از روسیه به شمار می‌رود. طراحی کم عرض ضمن اینکه سبب می‌شود هدف قرار دادن آن سخت‌تر باشد، سطح مقطع راداری بالگرد را نیز کاهش می‌دهد. علاوه بر این دید گسترده‌تری برای خدمه فراهم می‌آورد که سبب افزایش آگاهی محیطی آن‌ها می‌شود. همچنین در صورت هدف قرار گرفتن یک کابین، دیگری سالم می‌ماند.

این بالگرد  دو موتور توربوشف مدل CT7-8E6 ساخت کمپانی آمریکایی جنرال الکتریک (General Electric CT7) در طرفین بدنه خود دارد که فاصله دار بودن آن‌ها از یکدیگر سبب می‌شود در صورت آتش گرفتن یا آسیب دیدن یکی از آن‌ها، دیگری از گزند در امان مانده و بالگرد همچنان توان پرواز داشته باشد. این طراحی سبب افزایش بقاپذیری بالگرد می‌شود. موتورها دارای سیستم سوخت رسانی مستقل از یکدیگر بوده و به سیستم آتش خاموش کن مجهز هستند. هر یک از آن‌ها نیز 2500 اسب بخار نیرو دارند (مجموعا 5 هزار) که در مقایسه با موتورهای مانگوستا که هر یک 900 اسب بخار (مجموعا 1800) توان داشتند، تقریبا 3 برابر قوی‌تر هستند.

موتور قوی‌تر به معنای برد بیشتر، پیوستگی پروازی طولانی‌تر، توان حمل بالاتر در کنار افزایش سرعت و چابکی بالگرد است. بیشینه وزن این هلیکوپتر هنگام برخاست برابر با 8 تن است که تقریبا 2 برابر بیشینه وزن A129 برای برخاست است. توان حمل بار و مهماتش نیز مجددا 2 برابر بیشتر از توان حمل هلیکوپتر تهاجمی نسل قبل ایتالیا است. سوخت بیشتری نیز حمل می‌کند و ارتفاع عملیاتی آن نیز 6.1 کیلومتر است. پیوستگی پروازی 3 ساعت بوده و سرعت پرواز هنگام ماموریت به 260 کیلومتر بر ساعت می‌رسد که 30 کیلومتر بر ساعت سریع‌تر از سرعت عملیاتی A129 است. این هلیکوپتر همچنان در فاز آزمایش است و حداکثر سرعت آن مشخص نیست.

موتور می‌تواند در ارتفاع بالا که هوا رقیق است، در شرایط گرم و سرد بدون مشکل فعالیت کند. همچنین قابلیت عملیات در محیط دریایی و نشست و برخاست از روی ناوهای هلیکوپتر نیز دارد که بدین ترتیب موتور بایستی برای عملیات در محیط‌های دریایی که نمک باعث خوردندگی می‌شود، مقاوم باشد. بدنه هلیکوپتر خصوصا در قسمت محفظه موتور و مخازن سوخت، مقاومت بالستیک بسیار بالایی مقابل توپ‌های سنگین ضد هوایی دارد. مجددا کابین خلبان و شیشه آن‌ها و همچنین پروانه‌ها نیز در برابر گلوله‌های توپ مقاوم هستند. سازه A129 در برابر گلوله‌های 23 میلی‌متری نیز مقاومت بود که احتمالا در هلیکوپتر جدید مقاومت افزایش نیز یافته است.

سیستم انتقال قدرت و جعبه دنده هلیکوپتر نیز می‌توانند برای مدت طولانی بدون مایع روان کننده فعالیت کنند. در صورتی که هلیکوپتر مورد اصابت قرار گرفته و مایع روان کننده خود را از دست دهد، سیستم انقال قدرت با مشکل مواجه شده و می‌تواند منجر به سقوط شود. اما در AW249 اینطور نیست و هلیکوپتر در صورت از دست دادن روغن نیز پرواز می‌کند. در سال 2013 هلیکوپترهای غیرنظامی آگوستا وستلند توانستند با 50 دقیقه پرواز بدون روغن روان کننده رکوردهای جدیدی از خود بر جای بگذارند. حال با توجه به اینکه هلیکوپتر مورد بحث ما نظامی بوده و مدرن‌تر است، می‌توان زمان پرواز پیوسته بیشتری بدون مایع روان کننده را برایش انتظار داشت.

علاوه بر این صندلی‌های خدمه از نوعی زرهی و همچون سازه اصلی (بدنه) مقاوم در برابر سقوط بوده تا در صورتی که هلیکوپتر به هر دلیلی سقوط کرد، آسیب وارده به سرنشینان را تا حد ممکن کاهش دهند. مخازن سوخت نیز مقاوم در برابر سقوط هستند تا منفجر نشوند. این هلیکوپتر همچنین می‌تواند در صورت آسیب دیدن سیستم‌های حیاتی خود، آن‌ها را از کار انداخته تا آسیب وارده افزایش نیابد. البته سیستم‌های ضروری آن مستقل از یکدیگر کار می‌کنند تا در صورت آسیب دیدن یکی، دیگر اجزا سالم بمانند. به بیانی بروز آسیب در یک بخش، سبب از کار افتادن تمامی بخش‌ها نمی‌شود که این مسئله افزایش بقاپذیری هلیکوپتر AW249 را به همراه دارد.

در این هلیکوپتر از فناوری‌های پیشرفته استفاده شده و علاوه بر عملکرد چشمگیر، بقاپذیری بسیار بالایی دارد؛ در حالی که هزینه عملیاتی آن نیز بخاطر طراحی نوین و تجربه ناشی از ساخت AW129، پایین‌تر از نسل قبل است. طراحی معماری باز امکان بروزرسانی مستمر آن را فراهم کرده تا هلیکوپتر همواره برای مقابله با تهدیدهای نوظهور و نوین آماده باشد. برای مثال این هلیکوپتر به سیستم‌های مخابراتی و ارتباطی پیشرفته و مدیریت نبرد مجهز است که با گذر زمان قابل ارتقا به نمونه‌های پیشرفته‌تر هستند. سیستم‌های دفاعی یک پارچه آن نیز می‌توانند مورد بهسازی و ارتقا قرار گرفته تا در صورت بروز تهدیدات جدید، هلیکوپتر برای مقابله با آن‌ها آماده باشد.

از جمله تجهیزات مدرن AW249 می‌توان به سیستم هدف‌یابی اپتیکال Toplite ساخت کمپانی هوافضا، امنیتی و دفاعی اسرائیلی رافائل اشاره کرد که در بخش بالایی از نوک دماغه قرار گرفته و قابلیت چرخش دارد. برجک این سامانه دارای پایدار کننده 4 محوری با ژیروسکوپ است که سبب می‌شود حتی هنگام پرواز با سرعت بالا نیز ثبات داشته و دوربین‌هایش تصویر با کیفیتی ارائه دهد. در برجک یک دوربین با بزرگنمایی تلسکوپی و اپتیکال 27 برابری و یک دوربین چندطیفی (رنگی و سیاه و سفید) دیگر با کیفیت فول اچ‌دی (1920 در 1080 پیکسل) و زوم اپتیکال 25 برابری در کنار زوم دیجیتال 4 برابری دارد. هر یک از این دوربین‌ها 3 سنسور CCD دارند.

تاپلایت همچنین الگوریتم بهینه‌سازی تصویر و لرزش‌گیر دیجیتال نیز دارد. در این برجک یک سنسور تصویرساز فروسرخ کاملا دیجیتال که برای دید حرارتی در شب و روز و همچنین از بین مه، دود، ابر و غبار نیز وجود دارد که قابلیت بزرگنمایی در کنار فوکوس خودکار داشته و کیفیت آن 1280 در 1024 پیکسل (بالاتر از HD) است. هلیکوپتر با این سامانه می‌تواند در همه شرایط آب و هوایی، از هر ارتفاع و در هر نوع اقلیم، چه بر فراز خشکی و چه بر فراز دریا اقدام به یافتن اهداف هوایی و سطحی (زمینی و دریایی) کند. تاپلایت همچنین اهداف را شناسایی و به صورت خودکار چندین مورد را تعقیب می‌کند. علاوه بر این دارای فاصله یاب و نشانه گذار لیزری با پرتوی بی‌خطر برای چشم است.

از نظر مخابراتی و ارتباطی نیز AW249 سیستم‌های متنوع و پیشرفته‌ای دارد. از جمله سامانه‌های ارتباطی آن می‌توان به سیستم پیوند داده لینک 16 ناتو اشاره کرد که به هلیکوپتر امکان به اشتراک‌ گذاری تصاویر و اطلاعات بدست آمده توسط سنسورهای خود نظیر سامانه الکترواپتیکال را از طریق یک شبکه امن با دیگر نیروهای خودی می‌دهد. همچنین می‌تواند اطلاعات مربوط به اهداف را از دیگر نیروها دریافت و با آن‌ها درگیر شود. لینک 16 به هلیکوپتر امکان شرکت در نبرد شبکه محور را می‌دهد؛ در این حالت هر هدفی که توسط یک عضو دیده شود، توسط همه اعضا نیز قابل مشاهده بوده و اطلاعات جهت درگیری موثر با اهداف، به اشتراک گذاشته می‌شوند.

هلیکوپتر همچنین به سیستم‌های فرماندهی و کنترل (C2) و سیستم فرماندهی، کنترل، ارتباطی و کامیپوتری (C4) مجهز است تا با کمک آن‌ها بتواند بین دیگر نیروها نیز ارتباط برقرار کرده و مدیریت نبرد انجام دهد. رادیوی نرم‌افزاری و سیستم ارتباطی در خط دید و فرای خط دید نیز امکان برقراری ارتباط با نیروهای خودی در فواصل نزدیک تا بسیار دور با استفاده از فرکانس‌های مختلف را فراهم می‌کند. این قابلیت سبب افزایش آگاهی محیطی هلیکوپتر شده و خدمه می‌دانند قرار است با چه اهداف و تهدیداتی روبرو شوند. علاوه بر این هلیکوپتر به سیستم همکاری هواگرد سرنشین‌دار و بدون سرنشین موسوم به MUM-T مجهز است تا با آن پهپادها را کنترل کند.

به کمک این سیستم خدمه می‌توانند کنترل پهپادهای متنوع اعم از شناسایی، دیده بانی، جاسوسی (اطلاعاتی) و همچنین پهپادهای رزمی را در دست گرفته و با آن علیه دشمن عملیات کنند. هلیکوپتر می‌تواند به کمک پهپاد اقدام به هدف یابی کرده و یا آن‌ها را نشانه گذار کند و خود با آن‌ها درگیر شود. در صورتی که پهپاد مورد هدایت مسلح باشد نیز می‌تواند آن را جهت حمله به اهداف هدایت کند. به لطف این قابلیت هلیکوپتر سرنشین دار نیازی نیست خود را به خطر انداخته و در صورتی که حمله به یک هدف خطر بالایی داشته باشد، می‌توان پهپاد را جلو فرستاده تا با آن‌ها درگیر شود. مجددا استفاده از پهپاد نیز یک عامل تقویت آگاهی محیطی هواگرد است.

خدمه در کابین‌های خود به یک نمایشگر بزرگ رنگی و چندمنظوره با کیفیت بسیار بالا مجهز هستند که تمامی اطلاعات مورد نیاز را برایشان نمایش می‌دهد. هلیکوپتر همچنین از سنسورهای تشخیص مانع و ارتفاع بهره برده و به سیستم هدایت داخلی و ماهواره‌ای GPS برای ناوبری مجهز است. علاوه بر این سیستم تشخیص دوست از دشمن نیز دارد. کلاه خلبانی که خدمه استفاده می‌کنند نیز دارای سیستم دید در شب و دید حرارتی به همراه نمایشگر نصب شده در کلاه خلبان موسوم به HMD است. به کمک این سیستم خدمه به هر طرف که نگاه کنند، سیستم الکترواپتیکال نیز خودکار به همان طرف چرخیده و کاملا هماهنگ با حرکات سر آن‌ها حرکت می‌کند.

هلیکوپتر برای حافظت از خود به هشدار دهنده قفل راداری و قفل لیزری مجهز است تا در صورتی که دشمن خواست آن را هدف قرار دهد، سریعا به خدمه اطلاع داده و به صورت خودکار پادکارهای لازم را فعال کند. سیستم هشدار دهنده تقرب موشک نیز از نوع چندطیفی فروسرخ است که پوشش سراسری ایجاد می‌کند و موشک از هر طرف که نزدیک شود، به خدمه هشدار می‌دهد. سیستم کور کننده موشک‌های دارای هدایت فروسرخ مجهز نیز پس از کشف موشک شلیک شده به سمت هلیکوپتر، سریعا به سمت آن چرخیده و با تابش لیزر به جستجوگر موشک، آن را کور می‌کند. همه این سامانه‌ها ساخت یکی از زیرمجموعه‌های لئوناردو به نام Elettronica هستند.

این فرایندها به صورت خودکار انجام می‌شود تا زمان واکنش کاهش یابد. هلیکوپتر به سیستم رها کننده پادکار فروسرخ و راداری موسوم به فلیر و چف نیز مجهز است که مجددا به صورت خودکار آن‌ها را پرتاب کرده تا موشک شلیک شده را فریب دهند؛ رهاسازی به صورت دستی نیز ممکن است. طراحی هلیکوپتر طوری است که سطح مقطع راداری و اثر حرارتی کم بوده تا کشف و هدف قرار دادنش سخت باشد. البته در پیش نمونه، خروجی‌های موتور فیلترهای فروسرخ جهت کاهش اثر حرارتی ندارند. پیش نمونه دوم نیز آماده شده اما تصویری از آن نیست. احتمالا در آینده این قسمت به خروجی موتور افزوده شود تا گرمای تولیدی آن‌ها را پخش و مخفی کند.

این بالگرد زیر دماغه خود یک توپ گتلینگ 20 میلی‌متری 3 لول مدل TM197B دارد که توسط کمپانی لئورنادرو بر اساس توپ آمریکایی M197 تولید می‌شود. این توپ دارای نواخت آتش 750 گلوله در دقیقه داشته و علاوه بر چرخش به طرفین، در راستای عمودی نیز بالا و پایین می‌رود. این توپ همچنین به کلاه افسر تسلیحات متصل بوده و وی با چرخاندن سر خود به طرفین، می‌تواند توپ را به همان سمت نشانه رود. تعداد گلوله‌هایی که A129 برای این توپ با خود می‌برد 500 عدد است که احتمالا در بالگرد  جدید نیز همین مقدار یا حتی بیشتر باشد. توپ به پایدار کننده و سیستم دفع لگد مجهز بوده و حتی هنگام پرواز در سرعت بالا و اجرای مانور سنگین نیز با دقت بسیار بالا شلیک می‌کند.

بالگرد AW249 دارای دو بالچه و مجموعا 6 آویزگاه با آرایش 2 عدد زیر و یک عدد نوک هر بالچه است. توان حمل بار و مهمات بالگرد زیر بالچه‌های خود تقریبا 2 تن است و می‌تواند مخزن سوخت خارجی، سامانه‌های جنگ الکترونیک، محفظه حمل بار، جایگاه حمل مجروح و تسلیحات حمل کند. تسلیحات قابل حمل عبارت‌اند از غلاف توپ و تیربار سنگین، راکت‌های هدایتی و غیرهدایتی و موشک‌های هوا به سطح و هوا به هوا. راکت‌های قابل حمل می‌توانند از نوع 70 میلی‌متری در انواع غیرهدایتی هایدار 70 و هدایت نیمه فعال لیزری APKWS (2) باشند. این ۲ راکت‌ سرجنگی ۶.۲ کیلوگرمی داشته و هنگام شلیک تا ۱۱.۵ کیلومتر برد و ۳ ماخ سرعت دارند.

راکت‌های 70 میلی‌متری در غلاف‌های 4، 7 یا 19 عددی حمل می‌شوند. راکت‌های 81 میلی‌متری و انواع 70 میلی‌متری SNEB نیز قابل حمل و شلیک هستند. راکت‌ها SNEB نیز در غلاف‌های 12 و 22 عددی حمل می‌شوند. موشک‌های هوا به سطح قابل حمل توسط آن نیز AGM-114 هلفایر (Hellfire) و AGM-179 JAGM ساخت آمریکا هستند که هدایت نیمه فعال لیزری دارند؛ در این روش هدایتی که بسیار دقیق است، هدف تا لحظه برخورد موشک توسط نشانه‌ گذار لیزری بالگرد مشخص می‌شود تا جستجوگر موجود در دماغه موشک، بازتاب آن از هدف را دیده و به سمتش برود. این دو موشک به ترتیب تا 11 و 8 کیلومتر برد داشته و سرعت فراصوت دارند.

سرجنگی آن‌ها بسته به مدل از نوع شدیدا انفجاری دو مرحله‌ای ضد تانک با قابلیت نابودی هر نوع تانک، ضد استحکامات، ضد نفر و یا چندمنظوره است. این دو موشک مدل‌هایی با رادار موج میلی‌متری در دماغه و هدایت راداری فعال نیز دارند. ناگفته نماند موشک هلفایر دارای نمونه‌ای موسوم به AGM-114R9X است که فاقد سرجنگی انفجاری بوده و در عوض 6 تیغه فولادی دارد که لحظاتی پیش از برخورد به هدف باز می‌شوند. این موشک با اتکا به انرژی جنبشی بالای خود هنگامی که به هدف کوبیده می‌شود، تیغه‌هایش آن را تکه تکه می‌کنند. کاربر اصلی این موشک در ترور افراد است و عدم وجود سرجنگی انفجاری سبب می‌شود آسیبی به اطراف وارد نشود.

اما موشک ضدتانک اصلی که ایتالیا برای این بالگرد خود در نظر گرفته، اسپایک ساخت رافائل است. مدل در نظر گرفته احتمالا Spike-ER 2 با برد 16 کیلومتر باشد. این موشک در دماغه خود یک جستجوگر تصویرساز فروسرخ دارد که با استفاده از آن می‌تواند روی هدف قفل و پس از شلیک، بی‌نیاز از هدایت توسط بالگرد ، به سمت آن پرواز کند. البته دوربین تلوزیونی و تصویرساز فروسرخ موجود در دماغه آن امکان ارسال زنده تصویر به بالگرد را داشته تا هدایت آن توسط افسر تسلیحات نیز انجام شود. سرجنگی این موشک‌ نیز قادر به نابودی زره‌پوش‌ترین تانک‌ها است و همچون هلفایر و JAGM قابلیت شیرجه از بالا روی هدف (حالت حمله از بالا) دارد.

در حالت حمله از بالا تانک از ضعیف‌ترین بخش زره خود هدف قرار گرفته و امکان رهگیری موشک توسط سیستم دفاع فعال (APS) تانک نیز بسیار کمتر است. قابلیت شلیک کن و فراموش کن بودن موشک نیز به بالگرد  امکان می‌دهد در لحظه با چندین هدف درگیر شده و هر موشک مستقل از دیگری، بی‌نیاز از هدایت توسط بالگرد  به سمت یک هدف پرواز کند. اسپایک نیز چند نمونه سرجنگی شامل نمونه به شدت انفجاری ضد تانک و شدیدا انفجاری ترکش‌زا با قابلیت نفوذ نیز دارد. همه موشک‌های معرفی شده در غلاف‌هایی با گنجایش 4 موشک حمل و یک فروند بالگرد می‌تواند در مجموع 16 تیر از آن‌ها (4 موشک زیر هر آویزگاه) همراه خود ببرد.

موشک دیگری که می‌توان برای AW249 انتظار داشت، اسپایک مدل Spike NLOS است که البته حمل و شلیک آن به یک سیستم ارتباط رادیویی مجزا نیاز دارد. دست کم در پیش نمونه‌های ساخته شده، اثری از آن فرستنده دیده نمی‌شود. این موشک بسته به مدل 32 تا 50 کیلومتر برد داشته و علاوه بر تصویرساز فروسرخ و دوربین تلویزیونی و برخورداری از هدایت مشابه اسپایک ER، یک جستجوگر نیمه فعال لیزری نیز دارد. بالگرد می‌تواند با هدایت پهپاد اقدام به هدف‌یابی و نشانه‌گذاری لیزری آن کرده و خود از فاصله امن و دور ایستا، موشک را به سمتش شلیک کند. دو نمونه موشک اسپایک معرفی شده پیوند داده دو طرفه با قابلیت قفل پس از شلیک دارند.

قابلیت قفل پس از شلیک یعنی نیازی نیست موشک هدف را با جستجوگرش کشف و سپس شلیک شود. در این حالت موشک به صورت کور شلیک و تنها با دانستن موقعیت هدف، با سیستم خلبان خودکار خود به سمتش پرواز می‌کند. پس از رسیدن به نزدیکی آن نیز می‌تواند روی هدف قفل کند. همچنین قابلیت تغییر هدف نیز دارد. یک سناریوی دیگر در استفاده از قابلیت قفل پس از شلیک به این صورت است که موشک شلیک و افسر تسلیحات به کمک دوربین تلویزیونی و تصویرساز فروسرخ که تصویر را به صورت زنده برایش می‌فرستند، موشک را هدایت و پس از کشف هدف مورد نظر، موشک را روی آن قفل تا به صورت خودکار و مستقل به سمتش رود.

بالگرد  AW249 در نوک بالچه‌های خود نیز دو آویزگاه برای حمل موشک هوا به هوا دارد. می‌توان در این آویزگاه یک موشک از خانواده AIM-9 سایدوایندر (Sidewinder) یا دو موشک AIM-92 ATAS که نسخه هواپرتاب از موشک پدافندی دوش پرتاب FIM-92 استینگر (Stinger) است را حمل و شلیک کرد. علاوه بر این دو موشک آمریکایی، امکان نصب دو تیر موشک فرانسوی میسترال (Mistral) نیز در نوک هر بالچه قرار دارد. تمامی این موشک‌ها دارای جستجوگر فروسرخ در دماغه خود بوده و از نوع کوتاه برد هستند. البته می‌توان آن‌ها را زیر بالچه‌ نیز نصب کرد، اما جایگاه نوک بالچه تنها مخصوص موشک‌های هوا به هوا جهت شکار انواع هواگردها است.

تا اینجای کار اطلاعات بیشتری از این بالگرد در دسترس نیست و حتی نمی‌دانیم قرار است با چه نامی وارد خدمت شود. AW249 جایگزینی با ناوگان فعلی بالگردهای مانگوستا که از مدل AH-129D هستند به شمار رفته و قرار است پیش از تولید انبوه، سه فروند در حالت تولید کم تیراژ ساخته و جهت کارآزمایی کامل تحویل ارتش ایتالیا شوند. AW249 در حال حاضر تنها بالگرد تهاجمی در دست توسعه و همچنین جدیدترین عضو از این هواگردهای رزمی محسوب می‌شود. این بالگرد  چندمنظوره می‌تواند ماموریت‌هایی نظیر پشتیبانی نزدیک هوایی، جستجو و شکار، ضد زره، تهاجم زمینی، اسکورت کاروان‌های زمینی، گشت و… را به خوبی انجام دهد.