ملی‌پوش ۱۳۰۰ میلیارد تومانی به سرطان مبتلا شد!

به گزارش گروه اقتصاد ورزش، سباستین آلر در ۱۸ جولای ۲۰۲۲، کمتر از دو هفته پس از پیوستن به بوروسیا دورتموند، به دلیل احساس ناخوشی از تمرین کنار رفت. چند هفته‌ای می‌شد که او احساس خوبی نداشت، اما فکر می‌کرد دچار مشکلات گوارشی و یا در بدترین حالت دچار فتق شده است. اما در عرض ۲۴ ساعت متوجه شد که به سرطان بیضه مبتلاست.

ملی‌پوش ۲۸ ساله ساحل عاجی که در سال ۲۰۱۹ با مبلغ رکوردشکن ۴۵ میلیون پوند به وستهام پیوست، تحت شیمی درمانی و دو عمل جراحی قرار گرفت. او ماه گذشته به تمرینات بازگشت و در تاریخ ۲۲ ژانویه اولین بازی خود را برای دورتموند به عنوان یار تعویضی در نیمه دوم مقابل آگسبورگ انجام داد. آلر در ۴ فوریه، روز جهانی سرطان، اولین گل خود را برای باشگاه جدیدش مقابل فرایبورگ به ثمر رساند.

آلر قبل از اینکه در دور رفت مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل چلسی به میدان برود، با بی‌بی‌سی اسپورت مصاحبه‌ای انجام داد تا درباره تاثیر تشخیص سرطان بر زندگی و حرفه‌اش صحبت کند.

آلر باید تحت درمان قرار می‌گرفت، اما حتی واژه «سرطان» هم او را نمی‌ترساند. او می‌گوید: «روز اول نمی‌دانستم سرطان است. آنها فقط گفتند تومور. اما من از پزشکی سر در نمی‌آورم و دقیقاً معنی تومور را نمی‌دانستم. فقط از دکتر پرسیدم: این سرطان است، نه؟ او گفت بله. من هم گفتم خوب، ادامه بده. متوجه شدم که واقعاً این اتفاقی جدی است و خیلی چیزها می‌تواند تغییر کند. اما متخصص اورولوژی به من کمک کرد که نترسم. او گفت که می‌توانم خوب شوم. من هم حرفهای او را باور کردم.»

آلر یک پدر، یک برادر، یک پسر و یک همسر است. اولین تماس او با همسرش پریسیلا بود که در آن زمان با سه فرزندشان به مسافرت رفته بود. او با یادآوری آن روز می‌گوید: «وقتی برای احساساتی شدن نداشتم. به او گفتم بنشیند چون می‌خواهم مساله مهمی را به او بگویم. باید حرفهایم را صریحانه می‌زدم تا او بتواند با مساله کنار بیاید. متاسفانه وقتی با کسی ازدواج می‌کنی باید همه چیز را با او قسمت کنی و نمی‌توانی برخی مسائل را از دید همسرت پنهان کنی.»

آلر از علنی کردن اتفاقی که برایش رخ داده ترسی نداشت. او تصاویری را از روی تخت بیمارستان در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد. وقتی شیمی درمانی شروع به اثرگذاری روی بدن او کرد، تصویر سر بی موی خود را هم پست کرد. آلر می‌گوید: «تصاویری که در رسانه‌های اجتماعی می‌گذاشتم به خوبی شرایطم را منعکس می‌کرد. اگر فقط با همسرم بودم اوضاع فرق می‌کرد. اما وقتی بچه داشته باشی وقت فکر کردن به چیزهای بد را نداری چون آنها به تو احتیاج دارند. مهم نیست که چه اتفاقی افتاده، باید به آنها نشان بدهی که همه چیز خوب است. البته که لحظات بدی را می‌گذرانی اما وقتی مریض هستی تمام توجهات به تو معطوف است و نه به افراد خانواده‌ات که پا به پای تو در عذاب هستند. کسی به آنها اهمیتی نمی‌دهد و این مشکل خیلی بزرگی است. برای آنها واقعا پیچیده بود. آنها تغییرات صورتم را از نزدیک می‌دیدند و این بدترین بخش ماجراست. بیشتر مضطرب می‌شوی و نگرانی‌هایت بیشتر می‌شود. مجبوری خیلی مراقب حرف‌ها و طرز رفتارت باشی.»

دنیای فوتبال در برابر آلر متحد شد و او را غرق پیام‌های حمایتی کرد. آلر در مورد دورتموند احساس بدی داشت. آلر ادامه می‌دهد: «به این فکر می‌کردم که آنها یک بازیکن خریدند و بعد از دو هفته این اتفاق رخ داده و نمی‌دانستم چه زمانی می‌توانم به بازی برگردم. چه معامله بدی. البته که دلم می‌خواست برگردم و حمایتی که از من می‌کردند را جبران کنم. واقعا مهم بود. آنها قبل از اینکه من کاری برایشان انجام بدهم از من حمایت کردند. اما همیشه می‌دانستم که برایشان جبران خواهم کرد. جراحی دومم کار را سخت‌تر کرد اما می‌دانستم که برخواهم گشت.»

آلر از بازگشت به فضای خاص رختکن لذت می‌برد. گلزنی برای او بهترین حس دنیاست. او افزود: «در این لحظه چیزی از تو مهم‌تر نیست. همه به تو نگاه می‌کنند. همه فریاد می‌زنند. تو روی ابرهایی.»

آلر اکنون با دید مثبت‌تری به جلو نگاه می‌کند. سرطان باعث دید منفی در او نشد، دوران نه چندان خوبش در وستهام هم همینطور. او می‌گوید: «من چیزی برای ثابت کردن ندارم. هرکسی دقیقا نمی‌داند که چرا یک بازیکن خوب بازی نمی‌کند. البته کسی اهمیتی هم نمی‌دهد. تو در زمینی و باید خوب بازی کنی. من بهترین نسخه خودم را در وستهام نشان ندادم و این باعث شرمندگی من است. می‌توانست بهتر باشد اما دیگر گذشته است. وقتی به جای فکر کردن به چیزهای خوبی که پیش رو دارید روی چیزهایی تمرکز می‌کنید که جواب نداده‌اند، وقت خود را تلف می‌کنید. هر بازی در لیگ قهرمانان ویژه است.»

آلر حرفهایش را با پیامی به اتمام می‌رساند. اگر او، یک ورزشکار حرفه‌ای فوق‌العاده متناسب در اوج دوران حرفه‌ای خود بتواند به تومور مبتلا شود، هر کسی می‌تواند.

او می‌گوید: «مهم‌ترین چیز این است که فکر نکنیم این اتفاق فقط برای افراد دیگر می‌تواند بیافتد. هفت ماه پیش من هم یکی از آنها بودم. تناسب اندام داشتم و حالم خوب بود. در عرض سه ماه سطح این تومور به شدت بالا رفت. باید سلامت خود را بررسی کنیم. نباید خجالت بکشیم. ما این کار را فقط برای خودمان نمی‌کنیم، بلکه برای خانواده و عزیزانمان باید مدام سلامت خود را بررسی کنیم. این کار می‌تواند خیلی از زندگی‌ها را نجات بدهد.»

انتهای پیام/