تاریخچه تأمین آب شرب برای شهر تهران

به گزارش اقتصاد۱۰۰: آرمین نوربخش درباره تاریخچه تأمین آب شرب برای شهر تهران می‌نویسد:

 تا قبل از سال ۱۳۰۶: تأمین آب از طریق قنات. عرضه آب: ۲۲ میلیون مترمکعب در سال

 سال ۱۳۱۰: احداث کانال انتقال آب از رودخانه کرج از محل آبگیر بیلقان. عرضه آب: ۵۰ میلیون مترمکعب در سال

 سال ۱۳۴۲: ساخت سد امیرکبیر و انتقال آب از رودخانه کرج به تهران. عرضه آب: ۲۶۰ میلیون مترمکعب در سال

 سال ۱۳۴۲: حفر چاههای عمیق در شهر تهران و تأمین بخشی از آب از این محل

 سال ۱۳۴۷: ساخت سد لتیان و انتقال آب از رودخانه جاجرود به تهران: ۲۳۶ میلیون مترمکعب در سال

سال ۱۳۶۳: ساخت سد لار و انتقال آب رودخانه لار به تهران: ۱۶۷ میلیون مترمکعب در سال

سال ۱۳۸۵: ساخت سد طالقان و انتقال آب از رودخانه طالقان به تهران: ۱۱۴ میلیون مترمکعب در سال

سال ۱۳۸۹: ساخت سد ماملو و انتقال آب از رودخانه های جاجرود و دماوند به تهران: ۷۰ میلیون مترمکعب در سال

سال ۱۳۹۹: راه اندازی فاز اول تصفیه خانه ششم تهران با ظرفیت تصفیه ۷.۵ متر مکعب بر ثانیه. انتقال ۶۰ میلیون مترمکعب در سال از آب رودخانه کرج (از طریق سد امیرکبیر) به تهران

 اگر روند انتقال آب را به شهر تهران در یک نمودار رسم کنیم به شکل اسلاید ششم می رسیم. آنچه در این شکل نمایش داده شده است فقط حجم آب انتقال یافته به تهران از خارج از حوضه آن است. به این مقادیر باید حجم آبی را که از منابع آب زیرزمینی داخل حوضه شهر تهران نیز برداشت می‌شوند اضافه کرد.

 این نمودار بیان می‌کند که طی یک قرن فقط یک روش برای پاسخگویی به تقاضای آب در تهران مورد استفاده قرار گرفته است: تأمین و انتقال منابع جدید!

با گذشت زمان، امکان استخراج و انتقال منابع جدید نیز رو به کاهش گذاشته است. این یعنی دیگر براحتی منبعی برای انتقال به تهران پیدا نمی کنیم.

 سؤال:

آیا این روش مشکل را به صورت پایدار حل کرده است؟

آیا راه دیگری برای حل این مسأله وجود نداشت؟

این روش حل مسأله به چه «آثار جانبی» و «آثار برگشتی» منجر می‌شود؟