نقشه شوم طالبان برای ایرانی ها

مهم‌تر از تعداد مهاجران، میزان هزینه‌ای است که برای آن‌ها صرف می‌شود. گفته می‌شود که این هزینه‌ها از بودجه ۵۰ کشور بیشتر است؛ به عبارت دیگر، ایران برای نگهداری همین ۶ میلیون مهاجر افغان بیشتر از بودجه کشورهای مختلف هزینه می‌کند. این مسئله زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که آمار واقعی مهاجران بالاتر از تخمین‌ها باشد و در نتیجه هزینه‌های مربوطه نیز افزایش یابد. با یک حساب سرانگشتی، هزینه‌های هر مهاجر افغان برای کشور تقریباً به اندازه یا بیشتر از هزینه‌هایی است که برای هر شهروند ایرانی صرف می‌شود. مهاجران همانند شهروندان ایرانی زندگی می‌کنند، خانه دارند و از خدمات مختلف استفاده می‌کنند، اما مالیات پرداخت نمی‌کنند. حتی اگر در برخی مناطق کمتر برخوردار باشند، در نهایت با محاسبه مالیات‌های پرداخت‌نشده، وضعیت مالی آن‌ها به‌نوعی با ایرانیان برابری می‌کند.

این شرایط در حالی است که ایران خود با چالش‌های اقتصادی و اجتماعی جدی روبرو است. وضعیت انرژی و حامل‌های انرژی در کشور مناسب نیست و مردم با مشکلات اقتصادی و معیشتی دست و پنجه نرم می‌کنند. در چنین شرایطی، حضور گسترده مهاجران می‌تواند فشار مضاعفی به بار آورد. بحران‌های اجتماعی و افزایش خشونت‌های فردی و جمعی نیز از جمله پیامدهایی است که ممکن است به دلیل این شرایط اقتصادی به وجود آید.

موضوع مهاجران وقتی پیچیده‌تر می‌شود که نگاه سیاسی و امنیتی به آن وارد شود. با توجه به وضعیت طالبان و رفتارهای این گروه، نگرانی‌ها از بابت پیامدهای این بحران‌ها بیشتر می‌شود. ممکن است این موضوع از بعد اجتماعی-اقتصادی به یک مسئله هویتی و امنیتی تبدیل شود که برای کشور چالش‌های جدی‌تری به همراه داشته باشد.

سوالاتی مطرح است که آیا مسئولان کشور در حال حاضر تمام ابعاد این بحران را به دقت بررسی کرده‌اند؟ آیا برای جبران کم‌توجهی‌های گذشته تدابیر لازم را اندیشیده‌اند؟ آیا مرزهای کشور به اندازه کافی امن هستند تا از ورود غیرقانونی مهاجران جلوگیری شود؟ اگر وضعیت مهاجرپذیری به همان شیوه گذشته ادامه یابد، ممکن است کشور با بحران‌های جدی‌تری روبرو شود. برای جلوگیری از این وضعیت، ضروری است که اقدامات موثر و تصمیمات استراتژیک اتخاذ شود تا از پیامدهای ناخواسته جلوگیری گردد.