آقای رئیس‌جمهوری آبروی ما رو بردی!

در همین حال حمیدرضا جلایی‌پور، در روزنامه سازندگی نوشت: در نخستین نگاه، لیست پیشنهادی هیات وزیران، هفت وزیر عالی و اصلاح‌طلب دارد اما ممکن است که مجلس به این افراد رای ندهد و آنها را بیندازد و در عوض وزرای پیشنهادی کشور، اطلاعات و آموزش‌وپرورش را که ضعیف هستند، تایید کند… در همین ابتدا که لیست اعلام شد، عده‌ای راضی و عده‌ای ناراضی بودند. این دو گروه از دو زاویه به لیست نگاه کردند. آنهائی که می‌گویند لیست وزرا خوب است به وزاری ارشاد، خارجه، اقتصاد، رفاه، میراث فرهنگی، بهداشت اشاره می‌کنند که واقعاً هم عالی هستند و آنهائی که می‌گویند، کابینه پاس گل به قالیباف است به وزرای اطلاعات، کشور و آموزش‌وپرورش و جوانان نگاه می‌کنند که بله نظر درستی است. به نظرم آن اصلاح‌طلبانی که در انتخابات فعال بودند از حدود ۱۴ وزیر اصلاح‌طلب راضی‌اند و بیشتر نگران آن هستند که مجلس وزرای خوب را تایید نکند؛ لذا باید منتظر روزهای رای اعتماد ماند و دید مجلس چه تصمیمی می‌گیرد و با این لیست چه خواهد کرد. نکته آخر نیز لازم است یادآوری کنم که آقای ظریف کمیته‌ها و شورای راهبری را مدیریت کرد و ۶۰درصد لیست وزرای پزشکیان که امروز می‌بینیم، حاصل کار شورای راهبری و کمیته‌هاست».

اما روزنامه آرمان در تحلیلی با عنوان «آقای رئیس‌جمهور این تذهبون؟! » می‌نویسد: بالاخره انتظارها به سر رسید و پس از گمانه‌زنی‌های بسیار طی یک‌ماه گذشته رئیس‌جمهور در نهایت وزرای پیشنهادی خود را به مجلس معرفی کرد. کابینه‌ای که چندان قرابتی با صحبت‌ها، نگرش‌ها و شعارهای مسعود پزشکیان نداشت و سنخیتی نیز با پایگاه رای و انتظاراتی که مردم رای‌دهنده به او از کابینه وی داشتند، نداشت. بسیاری از فعالان سیاسی و کاربران مجازی انتقادات تندی را نسبت به رئیس‌جمهور درخصوص کابینه معرفی‌شده وارد کردند. پزشکیان آن‌قدر که حد و حدودی برای دولت خود تعیین نکرد و همه را دربر گرفت. همه افراد و جریانات به خود اجازه دادند که برای او و دولتش تعیین تکلیف کنند و حتی برای چینش کابینه نفراتی را پیشنهاد دهند. اصلا چرا باید رئیس‌جمهور بخواهد که به عبارتی هوای همه جریانات سیاسی یا مجلس و… را داشته باشد که به قول خودش در نهایت نخواهد با آنها دعوا کند؟ این حق رئیس‌جمهور است آن‌طور که دوست دارد افرادی را در کابینه بچیند که می‌تواند با آنها کار کند و بر طبق گرایشات سیاسی و نوع نگاه‌های خود وزرایش را انتخاب کند. اما پرسش از رئیس‌جمهور محترم این است که کابینه پیشنهادی شما آیا حتی رنگ و بویی از دولت خاتمی دارد یا اینکه امتداد دولت سیزدهم یا به عبارتی دولت دوم رئیسی است. بسیار گفتند که مردانی از دولت رئیسی در دولت پزشکیان باقی خواهند ماند؛ اما گفتیم شایعه است و پزشکیان با کارشناسان پیش می‌رود، اما معرفی حجت‌الاسلام خطیب به‌عنوان وزیر اطلاعات، عباس علی‌آبادی به‌عنوان وزیر نیرو و امین‌ حسین رحیمی به‌عنوان وزیر دادگستری نشان‌دهنده این است که دولت قرار است به اسم وفاق ملی ملغمه‌ای از دولت رئیسی، برخی مردان دولت روحانی و نفرات تازه‌وارد باشد. آقای پزشکیان أین تذهبون؟ به کجا چنین شتابان؟

روزنامه هم‌میهن نیز با اشاره به شوکه شدن اصلاح‌طلبان نوشت: انگار تشتی آب سرد بر روی آنان ریخته باشند. انتظارشان بسیار بود و آنچه حاصل شد، بسیار اندک. پرسش اصلی این است که بسیاری از انتظارات نادرست بود؛ یا آنچه حاصل آمده و متناسب با آن انتظار نمی‌نماید، باید به چالش کشید؟ به نظر می‌رسد هر دو سوی این معادله، نیازمند تجدیدنظر و نقد است. از یک‌سو، می‌توان و لازم است پزشکیان را بابت تعدادی از گزینه‌های پیشنهادی‌اش به نقد کشید و یا دست‌کم از او خواست چنان‌که وعده داده بود، به‌صراحت با حامیان و رای‌دهندگان سخن گوید و توضیح دهد این گزینه‌های نامتناسب با انتظارات از کجا و چگونه آمده‌اند و منطق رئیس‌جمهور برای پذیرش آنان چه بوده است؟ اما در عین ‌حال، سکه کابینه چهاردهم روی دیگری هم دارد. روی دیگر سکه و نیمه‌پر لیوان این است که حدود ۶۰درصد وزرای پیشنهادی برآمده از سازوکار نسبتاً شفاف و دموکراتیکی است که این‌بار با مشارکت گسترده نخبگان سیاسی و فرهنگی و کارشناسان و متخصصان حوزه‌های مختلف شکل گرفت و اغلب گزینه‌های خروجی این سازوکار هستند.

محمد فاضلی نیز می‌گوید: مسعود پزشکیان که اعضای کابینه‌اش را معرفی کرد، سیلی از انتقاد به ایشان راه افتاد. اصلاح‌طلبان، بالأخص جبهه اصلاحات، تمام‌قد در کمیته‌های مشورتی انتخاب وزرا حاضر شده‌اند و برای نامزد کردن گزینه‌های خودشان از هیچ تلاشی دریغ نکرده‌اند. آنها حتماً در جریان جزییات مذاکرات منجر به انتخاب کابینه هستند، می‌دانند چه تلاش‌هایی شده و چه گزینه‌هایی رد شده‌اند و امکانی برای قرار دادن آنها در فهرست نبوده است. اما حالا شاکی فهرست وزرای پیشنهادی هستند. حداقل ۱۰ وزیر پیشنهادی کاملاً قابل دفاع در فهرست پیشنهادی را نمی‌بینند، و کلیت کابینه را زیر سؤال می‌برند و مسعود پزشکیان را در همین ابتدای کار تنها می‌گذارند و سودای بی‌اعتبار کردنش را دارند.